«Στο βαπόρι που πήγαινα
στην Πορτογαλία, για να περάσω από κει στο ισπανικό έδαφος, ένας Γερμανός
φιλόσοφος, ο δόκτωρ Κόλιν Ρος, που πήγαινε κι αυτός στην Ισπανία και που έτυχε
να βρεθεί στην ίδια καμπίνα μαζί μου, με ρώτησε:
-Είστε υπέρ του πολέμου ή
κατά;
-Μήτε υπέρ μήτε κατά, του
αποκρίθηκα.
Όπως δεν είμαι μήτε υπέρ μήτε κατά του σεισμού.
Όπως δεν είμαι μήτε υπέρ μήτε κατά του σεισμού.
Στην Πάλμα της Μαγιόρκας,
όπου πρωτοβγήκα ξεκινώντας για την Ισπανία, υπήρχε μεγάλος αναβρασμός.
Στρατιώτες, πολίτες, γυναίκες αγριεμένες, κορίτσια καταστόλιστα, γέροι
ακουμπισμένοι στ’ αψηλά ραβδιά τους, μαζωμένοι μπροστά από τους στρατώνες,
διάβαζαν τα τοιχοκολλημένα νέα. Έβρεχε. Μεγάλα κανόνια γυάλιζαν χαρούμενα σα να
γελούσαν μέσα στη βροχή.
Η μεγάλη γοτθική Μητρόπολη της Πάλμας ήταν γιομάτη
περιστέρια. Είχαν καταφύγει κάτω από τις
πόρτες για να μη βρέχουνται, είχαν καθίσει στα κεφάλια των αγίων, τρύπωσαν κάτω
από τις μαρμαρένιες φτερούγες των αγγέλων. Όλη η Μητρόπολη γουργούριζε σαν
ερωτεμένη περιστέρα.
Κάποιο καίκι έφευγε την ώρα εκείνη ξεχειλισμένο
στρατιώτες,
ένα άλλο φορτωνόταν με το ίδιο τραγικό εμπόρευμα ...
ένα άλλο φορτωνόταν με το ίδιο τραγικό εμπόρευμα ...
Χέρια σηκώθηκαν
χαιρετώντας φασιστικά, μαντίλια κουνήθηκαν,
ζητωκραυγές ακούστηκαν:
ζητωκραυγές ακούστηκαν:
-Bίβα λα μουέρτε! Ζήτω ο θάνατος!»
Νίκου Καζαντζάκη, Ταξιδεύοντας - Ισπανία, Φθινόπωρο 1936
Σπάνια
φωτογραφία του Νίκου Καζαντζάκη από τον
Ισπανικό εμφύλιο. Εικονίζεται ο μεγάλος συγγραφέας ως ανταποκριτής της
"Καθημερινής", μέσα σε ένα όρυγμα της Εθνικιστικής Ισπανικής
Φάλαγγας, παρέα με νεαρούς Φαλαγγίτες Εθνικιστές, που πολεμούσαν εναντίον των
κομμουνιστών. Το βιβλίο του Καζαντζάκη "Ταξιδεύοντας στην Ισπανία"
είναι σήμερα δυσεύρετο, αφού Καζαντζάκης παίρνει ανοιχτά το μέρος των
Εθνικιστών και υμνεί την Φάλαγγα.
-wzor.jpg)
Άλλο ένα απόσπασμα από το βιβλίο
ΑπάντησηΔιαγραφή"-Από τα τρία αιτήματα, άρχισε με βροντερή φωνή ο Φαλαγγίτης, "Θεός, Πατρίδα, Βασιληά", εμείς μονάχα για το ένα είμαστε έτοιμοι να πολεμησουμε μεχρι θανατου: Για την Πατρίδα. Μια πατρίδα ομως, οχι σαν την περασμένη, που άφηνε τον λαό να σαπίζει ση φτώχεια και να στραβώνεται στην αμάθεια. Μια πατρίδα δίκαιη, που να προστατεύει όλους, πλούσιους και φτωχούς, ευγενείς και λαό, χωρις καμμιάν προνομιούχα τάξη! ...
... Όχι! φώναξε και με βία κρατιόταν να μη χτυπήσει τη γροθιά του στο τραπέζι, όχι! Δεν κάναμε εμείς τον πόλεμο και δεν στείλαμε εκατό χιλιάδες Φαλαγγίες να πεθάνουν, για να χοντρύνουν οι κοιλιές των πλουσιων και να πεσει πάλι ο λαος στην αθλιοτητα.
Σηκώθηκε, έκαμε μερικές δρασκελιες στο δωμάτιο. Γαλήνεψε.
- Δεν είμαστε , εμείς οι Φαλαγγίτες, πολιτικο κομμα. Είμαστε τάγμα μαχητικο. Θέμε να φέρουμε νέα κοινωνικη δικαιοσύνη. Μιαν οικονομικη οργάνωση απάνω από τα ταξικά συμφέροντα. Θεμε να καταργησουμε τα πολιτικα κομματα, την καθολικη ψηφοφορία, τις εκλογές, τισ κοινοβουλευτικές συμμορίες. Θέμε ένα κράτος δυνατό, που να μην είναι μήτε καπιταλιστικό, μήτε μαρξιστικό. Όλοι οι παραγωγοι θα αποτελούν, μεσα στα πλαίσια του κράτους μια οργανωμένη ολότητα. Καμμιά αναρχια στην παραγωγη, καμμιά αδικία στην κατανομή του πλούτου. Να δοθεί γης στο χωριάτη. Δικαιοσύνη και ψωμί στον εργάτη. Γράμματα σε όλους. Βλέπετε, θέμε να δημιουργήσουμε μια νέα πατρίδα...
..."Εφυγα, βαθια κρατωντας στο νου μου τα λόγια του νεου Φαλαγγίτη. Και περισσότερο από τα λόγια, την έκφραση του προσώπου, τον τόνο της φωνής, τη φλόγα του ματιού του. Ενιωθα πως μιλούσανμε το στόμα του εκατομμύρια νέοι σε όλον τον κόσμο..."
..."Μια δεκαρια φαλαγγιτες, περνουν αγκαλιασμένοι ωμο τον ωμο και τραγουδουν τον υμνο της Φάλαγγας. Μπροστα πηγαιναν δυο νεες φαλαγγιτισες με ορθα τα στηθη κι απάνω στην καρδια τους κεντημένα τα πέντε κόκκινα φαλαγγίτικα βέλη. Τέντωσα το αυτί να ακούσω. Ετσι όπως τραγουδιωταν απο νεανικα λαρύγγια, ο ύμνος αυτος ξεπερνούσε τα σύνορα της Ισπανίας. Ξεπερνούσε την Ιδέα που υμνούσε και γίνουνταν, με αναλαφρες , ένας παγκόσμιος ύμνος του Έρωτα και του Θανάτου"