Richard Wagner & Yukio Mishima


Μετάφραση - Απόδοση: Τίσις


ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ «ΤΡΙΣΤΑΝΟΣ & ΙΖΟΛΔΗ» ΚΑΙ ΤΟΥ «ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ»

Θα επιχειρήσω μια σύγκριση μεταξύ του «Τριστάνος & Ιζόλδη» του Βάγκνερ και του «Πατριωτισμός» του Μισίμα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω την πλοκή του «Πατριωτισμού» στους παρευρισκόμενους. Ο Μισίμα μετέφερε το βιβλίο του στην μεγάλη οθόνη με το ίδιο όνομα, πρωταγωνίστησε ο ίδιος και χρησιμοποίησε ως μουσική επένδυση της ταινίας την όπερα του Βάγκνερ «Τριστάνος & Ιζόλδη». Αν και τούτη η παρατήρηση κάθε άλλο παρά πρωτότυπη είναι, αυτή η ίδια η επιλογή του Μισίμα προς το συγκεκριμένο έργο του Βάγκνερ δεν δείχνει ότι υπάρχει κάτι κοινό ή όμοιο μεταξύ των δύο έργων;




Αυτά τα δύο σπουδαία έργα, το «Τριστάνος & Ιζόλδη» και ο «Πατριωτισμός», φέρουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά• ας ξεκινήσω με το προφανές και επιφανειακό στοιχείο: οι πρωταγωνιστές είναι όλοι όμορφοι. Στον «Πατριωτισμό», αυτό το στοιχείο τονίζεται ιδιαιτέρως.

Στην αρχή ακόμα της αφηγήσεως, λέγεται: «Περιττό να πω, ότι αυτοί που παρευρέθηκαν στην γαμήλια τελετή του υπολοχαγού Takeyama και της γυναικός του, ακόμα και αυτοί που κοίταξαν μόνο την φωτογραφία τους, δεν μπορούσαν να μην θαυμάσουν την ομορφιά της νύφης και του γαμπρού». Και καθ’ όλην την αφήγηση του μυθιστορήματος, διαβάζουμε διάφορες λεπτομερείς και εξαίσιες περιγραφές για το πώς και πόσο όμορφοι ήσαν. Η ομορφιά των δύο νεαρών πρωταγωνιστών συνιστά προϋπόθεση και του «Τριστάνος & Ιζόλδη». Η εξήγηση είναι απλή: τόσο ο Μισίμα όσο και ο Βάγκνερ είναι τελειομανείς, και γι’ αυτούς οι πρωταγωνιστές μιας ρομαντικής ιστορίας επιβάλλεται να είναι πανέμορφοι χωρίς κανένα ψεγάδι• αλλιώς η ιστορία δεν έχει νόημα. Είναι τόσο απλό.




Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η επόμενη ομοιότητα βρίσκεται στο ότι και τα δύο έργα αφηγούνται ιστορίες της νύχτας, μιας νύχτας που μοιάζει ατελείωτη, μιας νύχτας την οποία δεν αγγίζει ποτέ η αυγή• και ίσως ούτε κάποιο φωτεινό και όμορφο σεληνόφως. Ακόμα και αν κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό το φεγγάρι, το φως του θα είναι αμυδρό και ωχρό, μόλις που θα αχνοφαίνεται στο περιρρέον σκότος, προκαλώντας ακόμα μια πιο υποβλητική ατμόσφαιρα.

Το κεντρικό μέρος του «Πατριωτισμού» εξελίσσεται κατά την διάρκεια μιας νύχτας από την αρχή προς το τέλος της. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα λεπτομερώς κατασκευασμένο σκηνικό, ώστε να αποπνέει την ατμόσφαιρα που περιγράφεται στο βιβλίο: «η νύχτα σε τούτη την συνοικία είναι τόσο ήσυχη, που ούτε κάποιος απομακρυσμένος ήχος κίνησης δεν ακούγεται».

Στο «Τριστάνος & Ιζόλδη» η σκηνή της ευδαιμονίας (2η Πράξη), διαδραματίζεται επίσης την νύχτα. Η Ιζόλδη δυσανασχετεί με το φως της μέρας και το περιγράφει με προσφωνήσεις όπως, «Αλίμονο, άκαρδε υπηρέτη!» και φράσεις όπως «ψεύτικος φωτισμός», ενώ ο Τριστάνος αναφέρει «είμαστε η θυσία στην νύχτα», και «εμείς είμαστε αυτοί που λαμβάνουμε τα βαθειά μυστικά της νύχτας», προτάσεις με τις οποίες δηλώνει ότι οι δυό τους ανήκουν στην νύχτα. Έπειτα, οι δυό τους, σε μια κατάσταση εκστάσεως, αρχίζουν να τραγουδούν δυνατά σε ντουέτο «Αλίμονο, η αιώνια νύχτα, η ευχάριστη νύχτα, η νύχτα του υψηλού και ευγενούς έρωτος».




Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό το σύμβολο της νύχτας;

Η νύχτα συμβολίζει τον θάνατο. Για να είμαι πιο ακριβής, συμβολίζει την διαδρομή από τον κόσμο των ζωντανών προς την μεταθανάτια ζωή. Η ημέρα δεν σχετίζεται με τον θάνατο, τουλάχιστον όχι με τον όμορφο κόσμο του θανάτου και την μετά θάνατον ζωή που οι πρωταγωνιστές και των δύο ιστοριών αναζητούν διακαώς. Συνεπώς, το κεντρικό μοτίβο του άσβεστου πόθου του θανάτου και της νύχτας αποτελεί την σημαντικότερη και πιο αξιοσημείωτη ομοιότητα των δύο αφηγήσεων.

Και στις δύο ιστορίες, η ενέργεια που οδηγεί στον θάνατο είναι ένα ρεύμα που ρέει σταθερώς και υπογείως. Εκπέμπει το πρόδηλο μήνυμα πως ο θάνατος είναι ο σκοπός και ότι μόνο στον θάνατο μπορούμε να βρούμε την απόλυτη ομορφιά και την ιδανική αγάπη. Επιπλέον, ο θάνατος απεικονίζεται μ’ έναν εξαιρετικά αισθησιακό τρόπο.

Στο βιβλίο του με τίτλο Self - selected Short Stories, ο Μισίμα έκανε τα εξής σχόλια στο υστερόγραφο: «οι σκηνές του έρωτα και του θανάτου, της τέλειας ενώσεως του ερωτισμού και του ενάρετου σκοπού και η αμοιβαία ενισχυτική αλληλεπίδρασή τους όπως περιγράφεται εδώ, μπορώ να πω ότι αποτέλεσαν την πρώτη και την υπέρτατη ευδαιμονία στην οποία προσέβλεπα σε όλη μου την ζωή». Με άλλα λόγια, ο θάνατος είναι η ύψιστη ευδαιμονία και ο απώτατος σκοπός. Αυτό ταιριάζει απόλυτα και με το «Τριστάνος & Ιζόλδη».

Στον «Τριστάνο», ο «θάνατος» και άλλες λέξεις με την ίδια σημασία εμφανίζονται 45 φορές. Η παρόρμηση του θανάτου σ’ αυτό το έργο είναι ένα από τα πιο έντονα στοιχεία του. Στην σκηνή όπου ο Τριστάνος και η Ιζόλδη τραγουδούν δυνατά σε ντουέτο εκστασιασμένοι «Λοιπόν πεθαίνουμε, γινόμαστε Ένα για πάντα και ποτέ δεν θα χωρίσουμε, ποτέ δεν θα ξυπνήσουμε, χωρίς φόβο και χωρίς όνομα, τυλιγμένοι στην αγάπη ανήκουμε ο ένας στον άλλον, μόνο για να ζήσουμε αγαπημένοι..» αποδεικνύεται ότι κατά το ήμισυ είχαν ήδη αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο.

Το ίδιο συμβαίνει και στον «Πατριωτισμό». Αναμένοντας τον σύζυγό της, που δεν έχει επιστρέψει εδώ και 2 μέρες μετά το Γεγονός στις 26/2 (1), η νιόπαντρη Reiko είχε ήδη ένα προαίσθημα θανάτου και βρίσκεται σε μια ψυχική κατάσταση έκστασης. Ως εκ τούτου, αφού τελικώς ο σύζυγός της επιστρέφει και ακούει την απόφασή του να πεθάνει, λέει απλώς: «Σε παρακαλώ, άσε με να φύγω μαζί σου». Μετά από αυτό, «μεγάλη χαρά τυλίγει τις καρδιές τους, και χαμόγελα ανατέλλουν στα πρόσωπά τους». Ο σύζυγος αρχίζει να ξυρίζεται στο μπάνιο, πράξη που υπονοεί ότι «αντικρίζοντας τον επικείμενο θάνατο, είναι πλέον γεμάτος από ευχάριστη προσμονή».

Και έπειτα, «συνδέοντας τα φωτεινά, χαρούμενα και υγιή πρόσωπα με τον θάνατο, μπορούμε να πούμε ότι ενυπάρχει σ’ αυτά μια κομψότητα». Καθισμένη μπροστά στον σύζυγo της o οποίος εκτελεί την τελετή αυτοκτονίας (seppuku), η σύζυγος ντύνεται και στολίζεται προσεκτικά, «μια πράξη γι’ αυτόν τον κόσμο, που δεν θα έχει νόημα σε λίγο». Στην πραγματικότητα, κατά το ήμισυ έχει ήδη αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο• όπως και η Ιζόλδη.

Το εμφανές κοινό στοιχείο εδώ είναι ο πόθος του θανάτου, μια ισχυρή και έντονη παρόρμηση. Μπορεί να μοιάζει αρχικά με σκοτεινή απερισκεψία, αλλά οι πρωταγωνιστές που κατέχονται από αυτήν είναι γεμάτοι από υπέρτατη ευδαιμονία, από αδάμαστη ευτυχία. Επιπλέον, αποτελεί κάθαρση, η οποία απομακρύνει κάθε φαυλότητα και ασχήμια και οδηγεί στην εξύψωση της απολύτου αγνότητος και αυθεντικότητος. Ο θάνατος και ο ερωτισμός έχουν ενωθεί αδιαχώριστα σε μια ενότητα, σε μια μοναδική ύπαρξη. Με άλλα λόγια, ο θάνατος σηματοδοτεί το αποκορύφωμα του ερωτισμού και την ολοκλήρωση της ευτυχίας.

Απόσπασμα από την ομιλία του Emi Mann Kawaguchi στο 42ο Yukoki-ki (ετήσια εκδήλωση αφιερωμένη στην μνήμη του Yukio Mishima)


Σχόλια:


1. Το Γεγονός στις 26/2: το διάσημο ανεπιτυχές πραξικόπημα που συνέβη στο Τόκυο στις 26 Φεβρουαρίου το 1936, από μια ομάδα πατριωτών κατωτέρων αξιωματικών που είχαν δυσανασχετήσει με το διεφθαρμένο πλουτοκρατικό καπιταλιστικό σύστημα και αποφάσισαν να το ρίξουν για να δημιουργήσουν μια νέα Ιαπωνία κατά το εθνικοσοσιαλιστικό πρότυπο. Ο Μισίμα εξέφρασε την συμπάθεια του προς τους πρωταγωνιστές του γεγονότος και πιθανώς να είχε απογοητευθεί βαθιά από τον Αυτοκράτορα και την άρνηση του να τους ακούσει και την απόφαση του να πατάξει τους αποστάτες στρατιώτες, οι οποίοι ήταν μόνο ενάντιοι των διεφθαρμένων πλουτοκρατών, αλλά σταθερά πιστοί στον ίδιο τον Αυτοκράτορα. Λέγεται ότι το γεγονός αυτό ενέπνευσε τον Μισίμα να γράψει το "Πατριωτισμός". 


Σκέψεις ως φόρος τιμής και ως προβληματισμοί (Ιδεάπολις)




“Το να σκοτώσεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα”. Σύνθημα των Ιταλών αριστερών στα πέτρινα Χρόνια του Μολυβιού, όταν δολοφονούσαν οικογένειες Ιταλών εθνικιστών, όταν έκαιγαν ζωντανά ανήλικα παιδιά, που οι γονείς τους έκαναν το έγκλημα να είναι εθνικιστές. Το κράτος οπλίζει, η αριστερά τραβάει τη σκανδάλη. Έτσι συνέβαινε στα Χρόνια του Μολυβιού, έτσι έγινε και στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής σήψης. Μία μηχανή με δύο επιβαίνοντες σταματά μπροστά στην είσοδο των γραφείων της Χρυσής Αυγής του Νέου Ηρακλείου και οι σφαίρες αρχίζουν να πέφτουν βροχή αδιακρίτως. 


Δύο νέοι εθνικιστές, δύο νέοι “φασίστες”, ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μάνος Καπελώνης, πέφτουν άμεσα νεκροί, ενώ ένας τρίτος, ο Αλέξανδρος Γέροντας, τραυματίζεται σοβαρά και νοσηλεύεται για μήνες. Το έγκλημά τους; Δεν έμειναν στα σπίτια τους, δεν έγιναν “λογικοί”, δεν φοβήθηκαν, ήταν συνειδητοποιημένοι ιδεαλιστές που, σε πείσμα των καιρών, επέλεξαν, μέσα από το μετερίζι τους, να παλεύουν για ιδέες και έννοιες απαγορευμένες. Δεν ήταν δολοφόνοι. Δεν ήταν υπόκοσμος. Δεν ήταν απόκληροι της ζωής. Δεν ήταν περιθώριο. Ήταν απλά δύο από μας. Μέχρι εκείνο το μοιραίο απόγευμα.


Ένας χρόνος πέρασε από τη δολοφονική επίθεση, με τα αισθήματα, όμως, να παραμένουν έντονα, σα να ήταν χθες, και τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς να φουντώνουν όλο και περισσότερο. Ένας χρόνος και οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας παραμένουν ελεύθεροι. Ένας χρόνος και οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας κυκλοφορούν ακόμη στα πάνελς των καναλιών, νομοθετούν, κρίνουν, παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον μας και δείχνουν με το δάχτυλο. 


Αλήθεια, τι ακριβώς άλλαξε μετά από έναν χρόνο; Πόσο άλλαξε η πολιτική κατάσταση στη χώρα μετά από αυτή την άγρια δολοφονία, που ήρθε για να αναβιώσει εμφυλιοπολεμικές μνήμες; Πόσο αλλάξαμε εμείς; Τι συνειδητοποιήσαμε και τι διορθώσαμε; 


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο 
στον σύνδεσμο εδώ ...

Αετός: ο γιος του Ήλιου (του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου)





Αετός: ο γιος του Ήλιου 

του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου




Άνοιξε τα τεράστια βαθύχρυσα φτερά του και πέταξε απ’ την κορφή του χιονισμένου Ολύμπου προς την αιωνιότητα. Ξεμύτισε με τ' αρπαχτικό του ράμφος απ’ την αυγή του χρόνου και χύθηκε με την ορμή του στυγερού κατακτητή στα βάθη της ιστορίας. Ο εισβολέας. Ο περήφανος. Ο Βασιλεύς. Ο απόμακρος. Ο γιος του Ήλιου! Έκρωξε τον μύθο των Ελλήνων φιλοσόφων. Βάφτισε τ' «αέτωμα» των Ναών φωλιά του. Καθρεφτίστηκε στα πορφυρά λάβαρα της Μεσαιωνικής αυτοκρατορίας. Κι επέβλεψε με την ασύγκριτη ματιά του τους Ακρίτες και τα φουσάτα στ’ ακρόρια του Ελληνισμού. Αυτός, ο παντεπόπτης ιπτάμενος οφθαλμός της Γης μας, ο βιγλάτορας των αιθέρων, το αιώνιο ζωντανό φλάμπουρο της φυλετικής μας ψυχής που τραγουδήθηκε στα κλέφτικα άσματα και ξαναχύθηκε στα ύψη για να φρουρήσει στα σύγνεφα τ' αρχέτυπα του ματοβαμένου μας πολιτισμού.

ΜΙΑ ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

Σύμβολο μιας Παράδοσης που πολεμήθηκε κι εκδιώχθηκε απ' την συνείδηση μας, ο αετός αναμφισβήτητα επωμίσθηκε τα εύσημα του συμβολισμού της και εξαργύρωσε το τίμημα με την βιολογική του εξαφάνιση. Διακόσια πενήντα ζεύγη χρυσαετών στην Ελληνική επικράτεια και μόλις δύο (!) στο όρος των θεών. στον Όλυμπο. μάλλον πιστοποιούν το ανελέητο κυνηγητό και την αιματηρή εκδίωξη των άψυχων όσο και ζωντανών συμβόλων της Ελληνικότητος απ' τους εκφραστές της καπιταλιστικής μεταβιομηχανικής υστερίας. Ποια είναι όμως η ουσιαστική τοποθέτηση απέναντι στο αισθητικό αυτό θαύμα της δημιουργίας, ποια η αληθινή ταυτότητα και οι καταβολές του;

Πολύ πριν ο χάλκινος αετός του 4ου αι. π.χ. κοσμήσει το ιερό του Διός στη Δωδώνη κι ακόμη πρωτύτερα οι ασπίδες των ελληνικών φύλων χαρακτούν απ' την ακτωβόλο μορφή του στη μανιώδη επέλαση τους στο θέατρο της ιστορίας, το αγέχωρο πτηνό διέγραφε στα κατάβαθα του χρόνου μια πορεία μαγικής ωραιότητος δίπλα απ' τον άγριο καβαλάρη της Μεγάλης Φυλής, τον εξερευνητή της πρωτοϊστορίας, Λευκό άνθρωπο. Μέσα απ' την απόκρυφη θρησκεία του και τμήμα της αρχέγονης μεταφυσικής του, αποθεώθηκε απ' την εποχή ακόμα όπου οι τελετουργίες και τα λατρευτικά δεδομένα εξέλειπαν της ωμής και αμείλικτης επαφής του με τα στοιχεία της φύσης. Σε τούτη τη γυμνή επικοινωνία του Αρίου με τις θεότητες του σύμπαντος, όταν ο χρόνος αδυνατούσε να παρεμβληθεί στον ανεξερεύνητο τότε χώρο, ο αετός φτερούγισε με τα σημάδια του Ηλίου στα πολύχρωμα πτερύγια του.




Προσδιόρισε τις κατοικίες των θεών, συμβόλισε την πνευματική αρχή, την απαλλαγή απ' τα δεσμά του σκότους, την ελευθερία, την αυθεντία και τη βασιλική εξουσία. Πτηνό του ηλιακού φάσματος μαζί με το λύκο, το άλογο, το γεράκι, τον πετεινό και άλλα ζώα, μοιράστηκε τα "τοτέμ" και τα σκήπτρα των επελαυνόντων ανά την υφήλιο φύλων. Τότε που κέρδιζε μαζί με τ' άλλα ηλιακά ζώα τις πρέπουσες τιμές. Απολάμβανε των προνομίων της ιδιωτικής γης και του αδιατάραχτου ζωτικού του χώρου κυνηγώντας τα θηράματα του σε χώρους ιερούς και απαραβίαστους όπου με το πέταγμα του και τις συμπλοκές του σκιαγραφούσε την πρώιμη μαντική των σημείων και την οιωνοσκοπία. Τότε, ξεκίνησε να εισχωρεί στην αναπτυσσόμενη μυθολογία των πρωτοΑρίων. Σχεδόν πάντα συνόδευε στις αφηγήσεις των ιεροφαντών τις μακρινές μάχες των προγόνων πετώντας πάνω από νεκρούς ήρωες και πολεμιστές στο πεδίο του αίματος.

Από φίλος και σύντροφος μετατρέπεται σιγά - σιγά σε εξώκοσμο ιερέα. Γίνεται ο Γκαρουντά, το πτηνό που ιππεύει ο Βισνού των Ινδοαρίων, πουλί του λευκού Ίνδρα, μυνητής των συννέφων και τις βροχής. Στέκεται πολεμοχαρής στα κλαδιά του γερμανικού δένδρου Υγκντρασίλ ως φωτεινή δέσμη που θα παλέψει με το σκότος. Είναι η Σοφία των Σκανδιναβών, το έμβλημα του Βόταν, ο μεσημεριάτικος Ήλιος των Χετταίων. Μα είναι στους Έλληνες που η αίγλη του θα κοσμήσει τα έργα των ημιθέων και των αθανάτων και θα παραστεί μάρτυρας όσο και φορέας της αιώνιας πάλης μεταξύ των λευκών και σκοτεινών δυνάμεων του γίγνεσθαι. Πολύ νωρίς, απ' την είσοδο των πρώτων ελληνικών φύλων στο σημερινό χώρο, οι Φλεγύες, το φύλο που εγκαθίσταται στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία φέρουν ζωντανή την ανάμνηση ενός πτηνού με τ' όνομά τους. Φλεγύας, ένας καταπληκτικός αετός με τα απίθανα σχεδόν χρώματα του αίματος και της τιμής: κόκκινα και μαύρα φτερά. Ο άλλος αετός, ο χρυσός ή "βασιλικός" κατά τον Αθηναίο ή "γνήσιος" κατά τον Αριστοτέλη ξεχύνεται από τους ώμους του Διός μ' έναν κεραυνό στα νύχια του για να επικυρώσει την νίκη και την εύνοια των Ολύμπιων και του Νεφεληγερέτη. Το άνοιγμα των μεγάλων φτερών του κρύβει τον Ήλιο που αυτός τώρα εκπροσωπεί πριν κουρνιάσει στ' αετώματα των Ναών και των μαντείων της Ηπείρου.

Είναι η αστραποφόρος δύναμις των θεών, το δείγμα της ισχύος τους, η νίκη των ηρώων επί της ύλης. Νεκρικό σημάδι κι αυτού του Γανυμήδη που ραντίζει έναν αετό για να συμβολίσει την υπέρβαση του θανάτου. Πολύ συχνά σε πάμπολλα αγγεία, μωσαϊκά κι ελληνικά έργα τέχνης εικονίζεται ένας ολόκληρος κόσμος συμβολισμών όπως απορρέουν απ' τη φυλετική παράδοση και την προσωκρατική φιλοσοφία: Κοσμική ένωση, ένωση πνεύματος και ύλης, νίκη ουρανίων δυνάμεων, ο ανίκητος ήλιος (sol invictus) που θα μεταλαμπαδευθεί και στους Ρωμαίους, η αιώνια σύγκρουση μεταξύ των αντιθέτων κατά την Ηρακλείτεια ρήση (πόλεμος πατήρ πάντων μεν εστί...), η μάχη ανάμεσα στο συνειδητό και ασυνείδητο, στην ανώτερη και κατώτερη φύση του ανθρώπου και ο αγώνας μεταξύ των Λευκών δυνάμεων έναντι των σκουρόχρωμων δαιμονικών τελλουρικών φυλών. Στις ποικίλες αποικίες της Μεσογείου - και όχι μόνο - η καλλιτεχνική του παρουσία είναι δεδομένη. Τα ελληνιστικά βασίλεια μέχρι και την εποχή της μεταφοράς της Ρώμης στην Πόλη θα διατηρήσουν ζωντανή την ανάμνηση του αετού των μακρινών Πτολεμαίων. Ο Χριστιανισμός δεν θα τον παραγκωνίσει. Το Ελληνορθόδοξο πνεύμα, που θα εγκαταλείψει τον ασιατικό σκοταδισμό και θα εισχωρήσει στ' άδυτα του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους για την ανάλυση των νέων ιερών κειμένων, δεν θα τον εγκαταλείψει. Στολίζει τις τοιχογραφίες και διαιωνίζει την παράδοση μαζί με ρόδακες, μαιάνδρους, αγκυλωτούς σταυρούς, παγώνια, πετεινάρια και ήλιους. Δεικνύει πλέον την ανάληψη, το ζήλο, την πνευματική προσπάθεια και τη νίκη επί του Διαβόλου. Τώρα γίνεται ο συμβολικός θώρακας της Αυτοκρατορίας και το φίδι τ' απειράριθμα στίφη που την απειλούν.

Ο Μεσαιωνικός Ελληνισμός θα κεντήσει μ' αυτόν τα λάβαρά του, τα φλάμπουρα και τα σκουτάρια του. Τόσοι πολλοί ήταν οι σχεδιασμένοι αετοί πάνω στα αυτοκρατορικά ενδύματα που κάποτε αυτά τα τελευταία ονομάσθηκαν "Αετοί". Στην υστεροβυζαντινή περίοδο, μετά την άλωση της Πόλης το 1204, οι Παλαιολόγοι θ' ανασύρουν απ' το βασίλειο της Νίκαιας ένα μακρινό έμβλημα των Χετταίων. Τον πασίγνωστο δικέφαλο αετό που αντί για τον σεληνιακό λαγό στα νύχια του, τώρα θα βαστά τα σκήπτρα ενός νέου διαμορφωμένου μεγαλοϊδεατικού εθνικιστικού σκοπού με διπλό προσανατολισμό: Σε Δύση και σ' Ανατολή. Δεν υπάρχει υφαντό που να μην τον υμνεί με αλληγορική σημασία. Οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες τον υιοθετούν, οι ευγενείς τον παριστάνουν στα οικόσημα τους και η εραλδική του απονέμει την ιδιαίτερη μυστικιστική της αξία ανάλογα με το αν τα φτερά του είναι κλειστά ή ανοιχτά, ανάλογα με το χρώμα και το μέγεθος του.

Στην Ιωνία και στη Ρωμυλία, στη Μακεδονία, στην Ηπειρο αλλά και στη νότια Ελλάδα ο βασιλιάς των πτηνών κατακτά την περιβόητη θέση στην κορυφή των δημοτικών τραγουδιών. Στ' άσματα της τάβλας και στα τραπεζίτικα μεταφέρεται πλέον ο αητός της δημώδους νεοελληνικής ποίησης που ξεκινά να υφαίνεται απ' τον 10ο - 11ο αι. Προσωποποίηση της λεβεντιάς, της ωραιότητος και του ηρωικού πνεύματος συνεχίζει να κατέχει εξέχουσα θέση στον πολιτισμό και τον συμβολισμό των αγώνων για την εθνεγερσία. Η συναίρεση της ελληνικής ιστορίας πραγματοποιείται για πολλοστή φορά όταν ο κλέφτης επαναστάτης της Ρούμελης τραγουδά το αιώνιο αυτό σύμβολο στα φαράγγια των Δελφών και ταυτόχρονα το περήφανο πουλί διαγράφει αιθέριους κύκλους πάνω απ' τους βράχους των Φαιδριάδων. Δέρνει τον αέρα με θόρυβο που θυμίζει τ' άρματά του:

"Το πως βροντάει ο σταυραετός όντας αργοκινάει έτσ' όντας συναρίζεται κι ο γλεντερός ο κλέφτης" Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει από φυσικό θάνατο λέει ο κλέφτης, ο αδάμαστος Έλληνας, τότε είναι "ψοφίμι". Όταν όμως σκοτώνεται στη μάχη είναι "σφαγάδι". Ευχή του είναι να μη φαγωθεί απ' τα όρνια άλλα απ' τους σταυραετούς στα όρη.

"Φάγε - ν - αητέ μ' τα νιάτα μου φάγε την αντρειά μου, να κάμεις πήχυ το φτερό και σπιθαμή το νύχι". Και οι αετοί ξεχύνονται στην Τουρκιά κι απελευθερώνουν τη χώρα. Κόβουν ανάερους κύκλους πάνω απ' το λαβωμένο κορμί της πατρίδας και ζωγραφίζουν τ' όνομα της, την ιστορία της. Μέχρι που η λαίλαπα της σύγχρονης σήψης κατακερμάτισε τις φωλιές τους, έκαψε τα φτερά τους και η λήθη ξερίζωσε απ' την καρδιά μας τα σημάδια και τις εικόνες μιας αρχέγονης λατρείας.

Η ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ.

Η πολυσύχναστη αναφορά του υπέροχου αυτού πτηνού στα λαϊκά και δημώδη άσματα αλλά και η τακτική του σχηματοποίηση στα εικαστικά θέματα δεν έχει να κάνει μόνο με την ερμηνεία του αλληγορικού συμβολισμού στοιχείων της φιλοσοφίας και της μυθολογίας. Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην καταγωγή των θρύλων. Θα πάμε μακρύτερα. Ο άνθρωπος μιλά με τη φύση, επικοινωνεί με τα ζώα, ορισμένα απ' τα οποία ανήκουν στον κοινωνικό του περίγυρο. Δημιουργεί, συνθέτει τις πρώτες αρχές των επιστημών , όμως ακόμη τραγουδά τα βουνά, απευθύνεται με ευθύ λόγο στους λόγγους και στις ρεματιές, συνομιλεί με τους αητούς και του λύκους. Τα ζώα αυτά μέρη του κοινωνικού του γίγνεσθαι, έχουν τη δική τους ταυτότητα και σημασία για τη ζωή του. Αποτελούν κωδικοποιημένους τρόπους συμπεριφοράς των οποίων η λαϊκή ερμηνεία οδηγεί στη λαϊκή σοφία και στην παιδεία των μικρών κοινωνιών. Ποιος είπε ότι η καλιακούδα, η αλεπού, το άλογο δεν έχουν ειδικές και γενικές συμπεριφορές; Ο Αίσωπος θα τον διαψεύσει. Η καλιακούδα ζήλεψε τον αητό και θέλοντας να σηκώσει ένα πρόβατο συνελήφθη απ' τον βοσκό. Η θρασύτητα της τιμωρήθηκε. Αλλού πάλι ένας γεωργός ελευθερώνει από παγίδα έναν αητό κι εκείνος για να τον ανταμείψει μιαν άλλη φορά τον απασχολεί απ' την δουλειά του κι ο γεωργός σώζεται και γλιτώνει απ' το γκρέμισμα ενός χαλασμένου τοίχου.

Εκπληκτική σχέση του Έλληνα με τον αητό όπως και με το άλογο ή το δελφίνι στη θάλασσα. Πανάρχαια κατάλοιπα αρχετύπων του ασυνειδήτου; Αναμνήσεις μιας παλαιότατης φιλίας και συμβίωσης; Στην επαρχία μέχρι και σήμερα το ηθικοδιδακτικό πάντως στοιχείο των ιστοριών με ζώα επαναλαμβάνεται με τους ίδιους πρωταγωνιστές και διαφορετικές ίσως περιπτώσεις. Είναι η ίδια εκείνη πηγή που τροφοδότησε μ' ανεξάντλητη θεματολογία κατά τον 13ο αι. έργα όπως είναι ο "πουλολόγος" και "η παιδόφραστος διήγησις των ζώων των τετραπόδων" με σκωπτική διάθεση, γνωμική διατύπωση της σοφίας και ευφυή αλληγορία που έχουν την καταγωγή της στην αρχαιότητα αλλά και στους "φυσιολόγους" της Ελληνιστικής περιόδου. Πρόκειται για μια καυστική θεατρικότητα που έστω και διαστρεβλωμένη διατηρήθηκε στους σύγχρονους καιρούς μέσω των κινούμενων σχεδίων και εικονογραφημάτων με διαλόγους ζώων που απέχουν βεβαίως πολύ απ' το διδακτικό νόημα της αρχικής τους χρήσης. Συνομιλίες όμως με τον αητό που λαμβάνουν τη μορφή θεατρικού μονολόγου, γνωμικών αλλά και επιτραπέζιων τραγουδιών δεν έχουμε μόνο στην πρόσφατη περίοδο της νεωτέρας Ελληνικής ιστορίας. Η καθαρά παγανιστική τούτη πτυχή των δημοτικών ασμάτων απαντάται στην πρώιμη περίοδο της αρχαίας λατρείας κορυφή της οποίας αποτελούν οι πρωτόγονες τοτεμικές ενσαρκώσεις του ηλιακού πτηνού, του Βασιλεύοντος αετού, με τη μορφή της μύησης και των πολυάριθμων μαγικοθρησκευτικών χαρακτήρων.

Ο εκπολιτισμός και η πνευματοποίηση του νέου κοινωνικού όντος παρομοιάζεται με την ικανότητα που αυτό τώρα αποκτά να εγκαταλείπει το σώμα του και να πετά στο συμπαντικό χώρο σαν αετός. Ένα ονειρικό σύμβολο των μυημένων και των ιερέων, που σημαίνει πλέον την ψυχή που φτερουγίζει και την λαμπρή υπερβατικότητα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ο αιγυπτιακής προέλευσης Ερμής (ως θεός θωθ με κεφάλι ίβις) προσθέτει στο φιδίσιο κηρύκειο του τις φτερούγες της ουράνιας υπερβατικότητας. Εξελληνισμένος και αισθητικά εξανθρωπισμένος περνά από τη χθόνια συνείδηση του όφεως, στην διαπροσωπική πραγματικότητα. Τα σανδάλια και το κράνος του αποκτούν φτερά, γίνεται ένας πνευματικός αετός που ενώνεται με το φίδι σ' ένα μεικτό χαρακτήρα ένωσης του συνειδητού και ασυνειδήτου των τμημάτων της υπόστασης. Για να θυμηθούμε τις φτερούγες ενός Πήγασου και Δράκου και τόσων αλχημιστικών συμβόλων που αντιστοιχούν σε ανάλογες θεωρήσεις. Θα' ναι πολύ - πολύ μεταγενέστερα, ακόμη και μετά τις παρελάσεις των ρωμαϊκών λεγεώνων με τ' αετήσια σκήπτρα, που στην εποχή του ορθολογιστικού 20ου αι, η σύναξη των πιστών του Αετού θα επαναληφθεί και μέσα στα κατάβαθα της νύχτας με τους κίτρινους πυρσούς οι νέοι ιερείς και μύστες θα θυσιάσουν στην αιμοπότιστη χάρη του.

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.

Αναμφισβήτητα, το αρχέτυπο του εκπληκτικού αυτού πτηνού συνδεδεμένο με την κυριαρχία και το αδάμαστο πνεύμα, έγινε τον τελευταίο αιώνα το ποθούμενο έμβλημα όχι λίγων κρατών που επεδίωξαν κάτω απ' το νόημά του να παρασύρουν τα υγιή στοιχεία των εθνών τους και να τα θέσουν υπό την εκδούλευσή τους. Αμερικανοί, γερμανικοί και λοιποί αετοί κόφτηκαν και ράφτηκαν στα μέτρα μιας δημοκρατίας που απ' την άλλη πλευρά προώθησε την σταδιακή τους εξαφάνιση στο πεδίο της ζωής με την ακατάσχετη καταστροφή της φύσης και την εγκληματική της υποβάθμιση. Και παρά το γεγονός ότι επεδίωξαν να μετατρέψουν την αίγλη τους σε συμπεριφορά ειρηνόφιλου περιστεριού, η αλήθεια είναι ότι η εμφάνιση και όψη τους διεγείρει στο συλλογικό ασυνείδητο τα θεία συναισθήματα και τις αναμνήσεις του Κυριαρχικού τους μεγαλείου ακόμη και σήμερα. Φυλακισμένοι βασιλείς, οι σύγχρονοι αετοί των διαφόρων εθνοσήμων, σύρουν την ανάμνηση των εθνικιστικών κινημάτων της Ευρώπης του Μεσοπολέμου όπου για κάθε εθνικιστική νεολαία φτερούγισε κι ένας περήφανος Αετός με μορφή επιβλητική και απαιτητική.

Έτοιμος να σηκώσει τους πόθους της Μεγάλης Παράδοσης στα ύψη και να εφορμήσει με μανία εναντίον των σκοτεινών του αντιπάλων. Βέβαια, η φωλιά του γιου του ήλιου πνίγηκε στις φλόγες κι ο μεγάλος περήφανος Αητός γυροφέρνει μ' αέρινους κύκλους πάνω απ' τους νεκρούς πολεμιστές της Γηραιάς Ηπείρου με συριγμούς πάθους κι ελπίδας για την ανάσταση τους και την ολοκλήρωση του σκοπού τους. Στο θλιβερό του ταξίδι σιμώνει απ' τα σταχτιά νέφη τα γαλάζια βουνά της Ελλάδας και δακρύζει για το κατάντημα της φυλής του. Διακόσια πενήντα μόνο ζεύγη στην επικράτεια όπου κούρνιασαν τ' αμέτρητα σμήνη του βασιλιά των πτηνών. Μα και τα δέκα απ' τα είδη της Ευρώπη, έτσι οξύμωρα κι ανεξήγητα Δέκα απ' τους γιούς του, που αν και μόνοι. κρώζουν στις βραχώδεις κι αιμόκοφτες φωλιές τους το τραγούδι του Φλεγύα, του μεγάλου Αητού με τα μαυροκόκκινα χρώματα, τα μελανοπόρφυρα λάβαρα της πατρίδας που κάποτε θα καρφωθούν στα κουφάρια των εχθρών και θα οριοθετήσουν το μετερίζι ενός νέου κολοσσιαίου πολιτισμού.

Κρώζουν, συρίζουν τραγουδούν κι οδύρονται. Και σέρνουν τον τσάμικο στο άσμα των ασμάτων. Πάνω από ένα πέτρινο αλώνι στην απρόσιτη χαράδρα μεταξύ κόλασης και Παραδείσου.

Εκεί ... στα Ηλύσια Πεδία ! 

Ομιλία του Σταύρου Λιμποβίση για τον Στρατηγό Ιωάννη Μεταξά στην "Ελληνική Δράση" Καλαμάτας (27.10.2014)



Δεκάδες Συναγωνιστές παρευρέθηκαν στην ομιλία της "Ελληνικής Δράσης" Καλαμάτας σχετικά με την 28η Οκτωβρίου και τον Στρατηγό Ιωάννη Μεταξά. 


Barone Giulio Cesare Andrea Evola (19.05.1898 - 11.06.1974)




«Να είσαι ριζοσπάστης, να έχεις αρχές, να είσαι απόλυτος, αυτός που η αστική τάξη αποκαλεί εξτρεμιστή: δώσε τον εαυτό σου χωρίς να σκέφτεσαι ή να υπολογίζεις, μην αποδέχεσαι αυτό που ονομάζουν ''η πραγματικότητα της ζωής'' και να δρας με τέτοιον τρόπο που δεν θα είναι αποδεκτός από αυτό το είδος ''ζωής'' , ποτέ να μην εγκαταλείπεις την αρχή του αγώνα»


Julius Evola


20 αναρτήσεις για τον Julius Evola στον σύνδεσμο εδώ ...

Howard Phillips Lovecraft (20.08.1890 - 15.03.1937)




«H δημοκρατία είναι ένα ψεύτικο είδωλο,
τίποτε άλλο παρά μια πιασάρικη λέξη
και αυταπάτη των κατώτερων τάξεων,
των οραματιστών και των πολιτισμών
που πεθαίνουν»


H.P.Lovecraft

Γιατί το Oi είναι η μουσική μας ...





Πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο, 18 Οκτωβρίου στο Skinhouse Hellas συναυλία με τα Ελληνικά συγκροτήματα "No Surrender" και  "Battle Dogs" καθώς και τους "Mistreat" που μας ήρθαν από την Φινλανδία.

Συναγωνιστές από όλα τα μέρη της Ελλάδας έφτασαν από νωρίς στον χώρο του Ελληνικού Skinhouse και η αναμονή για την μουσική βραδιά έδινε την θέση της σε πηγαδάκια και ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις.


Πρώτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι Αθηναίοι "No Surrender" και με τα τραγούδια τους έδωσαν το στίγμα της συναυλίας. Το ενθουσιώδες κοινό παρέλαβε τους Τρικαλινούς "Βattle Dogs" που αποθεώθηκαν και η συναυλία ολοκληρώθηκε με τους καταιγιστικούς "Mistreat".

Τίμησαν τον Λεωνίδα Σταθόπουλο (26.10.2014)


Λίγα λουλούδια, ένα στεφάνι, κεράκια, η Ελληνική Σημαία και ο Εθνικός Ύμνος. Έτσι οι φίλοι του τίμησαν σήμερα τη μνήμη του Λεωνίδα. Φίλοι του Λεωνίδα Σταθόπουλου τέλεσαν πριν από λίγο τρισάγιο στο σημείο όπου μια εβδομάδα πριν άφησε την τελευταία του πνοή. Όσοι γνώρισαν και αγάπησαν τον άνθρωπο Λεωνίδα Σταθόπουλο ήταν εκεί, σε μια αυθόρμητη κίνηση απόδοσης τιμής. Στο σημείο που έγινε το τραγικό δυστύχημα, υπήρχαν ακόμη συντρίμμια απ' το αυτοκίνητο, αλλά και κάποια προσωπικά είδη του εκλιπόντος, που τη στιγμή του ατυχήματος υπήρχαν στο όχημα, τα οποία και συνελέγησαν, για να φυλαχθούν από στενούς του φίλους. Μετά το τρισάγιο και αφού έψαλαν τον Εθνικό Ύμνο, παρέμειναν για αρκετή ώρα, αδυνατώντας να πιστεύουν τι έχει συμβεί …





Η πορεία προς τη Ρώμη: 28.10.1922 (Το αίμα κινεί τους τροχούς της Ιστορίας - Mussolini)


του F.T.M.

Μετά τον Α' ΠΠ η Ιταλία αν και βρέθηκε με την πλευρά των νικητών δεν εξαργύρωσε την συμμετοχή της στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων με απτά οφέλη ενώ η οικονομία της είχε καταστραφεί από την συμμετοχή της στον πόλεμο. Οι καπιταλιστές κερδοσκόποι θησαύριζαν εις βάρος των εργαζομένων , των αγροτών και των μικρομεσαίων τάξεων ενώ το αστικό ιταλικό κράτος επιδείκνυε καθημερινά την ανικανότητα του.



Αρκετοί βετεράνοι του πολέμου με την πλειοψηφία να προέρχεται από τους Arditi (επίλεκτο στρατιωτικό σώμα ) από το 1919 έδειχναν να δυσανασχετούν από την κατάσταση της σήψης. Μαζί τους και αρκετοί πατριώτες και εθνικιστές με σοσιαλιστικό υπόβαθρο και καλλιτέχνες του φουτουριστικού ρεύματος. Τις ομάδες αυτές των δυσαρεστημένων συνένωσε ο πρώην αναρχικός και σοσιαλοεθνικιστής Μπενίτο Μουσολίνι ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και ιδρυτής της εφημερίδας Αβάντι.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1922 από όλη την Ιταλία με κάθε μέσο χιλιάδες μελανοχιτώνες επαναστάτες έφτασαν στην Ρώμη αναγκάζοντας τον Ιταλό βασιλιά Βίκτορα Εμμανουήλ να ορκίσει κυβέρνηση με αρχηγό τον Μουσολίνι. Ονόμασε τις ενώσεις των παλαιμάχων fascio (που σημαίνει δέσμες) επηρεασμένος από τις δέσμες ράβδων που συνέθεταν τον ρωμαϊκό πέλεκυ.

Το σύμβολο αυτό ήθελε να τονίσει την ενότητα του Κινήματος, που ονομάστηκε Φασιστικό, και την ενότητα του Ιταλικού λαού. Ενώ σαν επίσημη ενδυμασία του κινήματος υιοθετήθηκε το μαύρο πουκάμισο. Δυστυχώς ενώ το καθεστώς έφερε κοινωνική δικαιοσύνη, έκανε έργα υποδομής σε όλη την Ιταλική χερσόνησο, προστάτεψε τα γράμματα και τις τέχνες αποφεύγοντας το φορμαλισμό που δυστυχώς μετά επικράτησε στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και έκανε την Ιταλία σεβαστή στην διεθνή κοινότητα δεν προχώρησε στην επανάσταση που οραματίζονταν οι πρωτοφασίστες arditi και futuristi συμβιβάστηκε και συνεργάστηκε με τις αντιδραστικές δυνάμεις των Μοναρχικών , της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ενώ στο Φασιστικό κόμμα προωθούνταν σε θέσεις κλειδιά αντιδραστικοί «εθνικόφρονες» και φιλομοναρχικοί ενώ αντίθετα τα επαναστατικά στοιχεία οι "αριστεροί" φασίστες βρέθηκαν στο περιθώριο κρατώντας το ρόλο μιας ηχηρής , πολλές φορές , εσωκομματικής αντιπολίτευσης !

Ο Μουσολίνι πληρώνει τους συμβιβασμούς με την προδοσία του 1943 όταν οι αντιδραστικοί εθνικόφρονες , ο βασιλιάς και η δεξιά πτέρυγα του κόμματος τον καθαιρούν και τον φυλακίζουν. Μετά την απελευθέρωση του από τους Γερμανούς κατά την άποψη πολλών εφαρμόζεται ο πραγματικός φασισμός. Εννοούμε την Ιταλική Σοσιαλιστική Ρεπούμπλικα ( R.S.I. ) που ίδρυσε ο Ντούτσε στην Β. Ιταλία και την στελέχωσε με άτομα από την παλιά εσωκομματική αντιπολίτευση , την "αριστερή" πτέρυγα του φασιστικού κόμματος δηλαδή , ενώ δεν έλειψαν και παλιοί πολιτικοί του αντίπαλοι σοσιαλιστές και πρώην κομμουνιστές που υποστήριξαν το νέο καθεστώς που κατήργησε την δουλεία του τόκου , τσάκισε τους γαιοκτήμονες και τους πλουτοκράτες διανέμοντας τη γη και τα μέσα παραγωγής στους εργάτες και τους αγρότες! 

Παρόλη την όποια αρνητική πορεία και παρέκκλιση πήρε το φασιστικό κόμμα μετά την Μεγάλη Πορεία οι Ευρωπαίοι Εθνικοσοσιαλιστές τιμούν την πρώτη επαναστατική πράξη που επηρέασε κινήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δυστυχώς ο πόλεμος είχε πάρει πλέον αρνητική τροπή για τις δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Σοσιαλισμού το νέο κράτος κράτησε ενάμιση περίπου χρόνο μένοντας όμως χαραγμένο στη μνήμη των νεώτερων Φασιστών και Εθνικοσοσιαλιστών σαν υπόδειγμα το πως πρέπει να είναι ο Σοσιαλισμός.


Περί Εθνικοεπαναστατικής Αυτονομίας το ανάγνωσμα: Εμείς είμαστε οι Δημιουργοί Εμείς και οι Θεριστές !


του Wolverine

Λόγω της συνεχούς «απόδρασης» στελεχών και ακτιβιστών - ανθρώπων με ποιοτική εθνικοσοσιαλιστική σκέψη στην πλειοψηφία τους - από τις κομματικές δομές της αντιφασιστικής ακροδεξιάς καλό θα είναι να προσδιορίσω την έννοια της Αυτονομίας για μια ακόμη φορά και να εκφράσω κάποιες σκέψεις ως απάντηση στα όποια ερωτήματα. Χαιρετίζω με την ευκαιρία όλους αυτούς που επιλέγουν να επικοινωνήσουν με Αυτόνομους Συντρόφους και Αυτόνομες ομάδες οι οποίες στο σύνολο τους χαρακτηρίζονται από ιδεολογική πρωτοπορία και εθνικοεπαναστατική πρακτική. Το αν θα επιλέξει κάποιος το «μονοπάτι» αυτό εναπόκειται στην δική του κρίση αφού από την μια μεριά υπάρχει η αστική ακροδεξιά με τον φανφαρονισμό και την εσωτερική σαπίλα και από την άλλη ευέλικτες μαχητικές κινήσεις που δεν διαθέτουν δηλώσεις μετανοίας απέναντι στους εξουσιαστές ενώ παράλληλα επιλέγουν να εμφανίζονται με μια πρόταση ζωής και με έναν ξεκάθαρο λόγο ο οποίος αποτελεί πραγματικά μια όαση ιδεών στην έρημο του δημοκρατικού τρόπου σκέψης.




Ο Πολιτικός Στρατιώτης θα πρέπει να έχει την ελευθερία να επιλέγει τα βήματα του μέσα σε μια εποχή παρακμής που φυλακίζει το πνεύμα και καταστρέφει την φυλή μας αλλά και την ταυτότητα μας ως έθνος. Το συμφέρον της Λαϊκής κοινότητας και η επιβίωση των «Ομοίων» είναι ο τελικός προορισμός για όλους αυτούς που δεν προβάλλουν μόνο το «εγώ» αλλά το «εμείς». Απέναντι στις σειρήνες του χρηματοδοτούμενου «αντιφασισμού» και της κατοχικής κυβέρνησης το μόνο χαράκωμα που προσφέρει δυνατότητες επιβίωσης και κινήσεων είναι η Εθνικοεπαναστατική Αυτονομία η οποία στην Ελλάδα εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ ενώ αποτελεί σήμερα τον τρόπο ζωής για χιλιάδες Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες. 


Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε το γεγονός ότι από το ’45 και μετά κάθε κρατική δομή και υπηρεσία αποτελεί ένα από τα πολλά κεφάλια της Σιωνιστικής Λερναίας Ύδρας. Έτσι λοιπόν τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός, η ηγεσία της δημόσιας εκπαίδευσης και η εφορία αυτά τα κάστρα της ανομίας στελεχώνονται από ανθρώπους πιστούς στο καθεστώς και ανά πάσα στιγμή όταν θα πάρουν εντολή θα στραφούν με μίσος ενάντια στο σύνολο του λαού μας σε μια ολοκληρωτική έφοδο και ακόμη περισσότερο προς αυτούς που αμφισβητούν έμπρακτα την εξουσία τους. Κρίνεται ελλειμματική και με τάσεις αυτοκτονίας οποιαδήποτε κίνηση σκέψη και δράση η οποία δεν έχει συνειδητοποιήσει  αυτή την ζοφερή πραγματικότητα. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης που εκπορεύεται από την κρατική εξουσία πρέπει να είναι στο επίκεντρο της αυτόνομης σκέψης των Εθνικοσοσιαλιστών. 


Είναι πράγματι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να επιλέξει κάποιος τις γραμμές της αντίστασης στην σύγχρονη Ελλάδα και να πολεμήσει το σύνολο της αντεθνικής πλημμυρίδας, άλλωστε όσο περισσότερο περνάνε τα χρόνια τόσο μεγαλύτερη εμφανίζεται μπροστά μας η πολεμική του ξενόδουλου Κράτους που αποτελεί το μέσο επιβολής της καπιταλιστικής κτηνωδίας. Αυτό το κράτος που νανουρίστηκε στα χέρια της προτεσταντικής σκέψης και μεγάλωσε στο πλευρό των Αμερικανών δημίων και σήμερα υπηρετεί πιστά την Σιών, είναι υπεύθυνο για την πολιτιστική καταστροφή, την φυλετική γενοκτονία, και την πνευματική ισοπέδωση με στόχο την παραγωγή καταναλωτικών αγελαίων ατόμων και κοινωνιών. Η υψηλή υπευθυνότητα και η αντίληψη για την κοινωνική πραγματικότητα κρίνεται αναγκαία για την πορεία της αυτόνομης σκέψης και παρέμβασης. Μέσα από την αλληλεγγύη και την αυτοργάνωση μπορούν να επιτευχθούν πολλοί στόχοι οι οποίοι δεν μπορούν να προσεγγιστούν μέσα από «αυστηρές» δυσκίνητες κομματικές δομές οι οποίες διακρίνονται για την αδυναμία αντίληψης σε βάθος χρόνου. Η σημασία της αυτονομίας εναπόκειται στην ισχυροποίηση της προσωπικής θέλησης και στην εξάλειψη μιας αδράνειας η οποία παρατηρείται σε κάθετης δομής οργανώσεις και κυρίως σε αυτές που «κοιμήθηκαν» με τους βιαστές του λαού με την θέληση τους και με όφελος τα οφίτσια της προδοσίας. 


Από την κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών μέχρι την προώθηση της πολιτικής μας σκέψης το μονοπάτι της αυτονομίας μπορεί να δείχνει δύσβατο και είναι πράγματι αλλά στην πράξη είναι το πιο ασφαλές σε σχέση με κινήσεις που αναμένουν την διαταγή από τα υψηλά κλιμάκια ακόμη και για χαμηλής αξίας κινήσεις και αποφάσεις. Πολλές φορές τα χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν για να αναμένει κάποιος την απόφαση συμβουλίων και την «σοφία» του αρχηγού, όσο και αν αυτό ακούγεται με «αναρχική» διάθεση σε κάποιους είναι μπροστά στα μάτια μας εδώ και χρόνια οι λύσεις στα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Εθνικοσοσιαλιστής και η Εθνικοσοσιαλίστρια. Από την εύρεση εστίας για τους φοιτητές Συντρόφους μέχρι την κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών, την επανασύνδεση του ρεύματος και του νερού, την οργάνωση χώρων όπου θα λαμβάνουν μέρος προβολές, συναυλίες, εκδόσεις και ιδεολογικές ομιλίες, μέχρι την προσωπική «εισβολή» μας σε χώρους εργασίας, συμβούλια της γειτονιάς, σχολές και σχολεία, συλλόγους γονέων μαθητών και κάθε είδους κοινωνικό κύτταρο ο Αυτόνομος Εθνικοσοσιαλιστής μπορεί να «αλώσει» συνειδήσεις με την δική του σκέψη κυρίως μέσα από την Παραγωγή Πολιτισμού. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να απαντήσει στην δυσφήμιση της Ιδέας που χρόνια τώρα προωθεί η ακροδεξιά σήψη. 


Για εμάς η έννοια του Πολίτη έχει και την βαρύτητα του Οπλίτη. Από την Θράκη μέχρι την Κύπρο η κάθε δράση και σκέψη θα πρέπει να έχει ως στόχο την ενδυνάμωση, επαγρύπνηση και ετοιμότητα όλων αυτών που θα δράσουν την στιγμή που η Δημοκρατία θα αργοπεθαίνει με μια σκέψη στο μυαλό μας: Να την στείλουμε στο διάολο μια ώρα αρχύτερα διότι και μας καταστρέφει το μέλλον και μας σκοτώνει καθημερινά όσο αναπνέει και υπάρχει. Άλλωστε χωρίς καταστροφή δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική προοπτική. Με αυτή την σκέψη καλούμε όλους όσους δεν νιώθουν πρόβατα να ενταχθούν στις Αγέλες της Εθνικοεπαναστατικής Αυτονομίας. Ο σπόρος όχι απλά έχει βρει γόνιμο έδαφος αλλά οι Καρποί έχουν ήδη κάνει την εμφάνιση τους εδώ και αρκετό καιρό.

Εμείς είμαστε οι Δημιουργοί Εμείς και οι Θεριστές!

Subhas Chandra Bose (23.01.1897 - 18.08.1945) Jai Hind !


του Γεωργίου Πισσαλίδη


Ο Σούμπχας Τσάντρα Μπόζε υπήρξε εθνικιστής ηγέτης του Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου από το 1938 έως το 1941. Αντίθετα από τον Γκάντι (που τον διαδέχθηκε στην ηγεσία του ΙΕΚ) εκείνος πίστευε στην ένοπλη πάλη ενάντια στους Άγγλους που είχαν υπό κατοχή την αγαπημένη του πατρίδα. Πίστευε ότι μια συμμαχία με τον Άξονα θα βοηθούσε στην απελευθέρωση της Ινδίας βάζοντας τους Άγγλους σε δύο πυρά. Έτσι μετά την απελευθέρωση του από μια απεργία πείνας, δραπέτευσε μέσω Αφγανιστάν και Σοβιετικής Ενώσεως στο Βερολίνο όπου οι εκπρόσωποι του Τρίτου Ράιχ έδειξαν συμπάθεια στον Αγώνα για την Ανεξαρτησία της Ινδίας. 




Έμεινε εκεί δύο χρόνια και ίδρυσε την Ινδική Λεγεώνα με 4.500 πρώην αιχμαλώτους του αγγλικού στρατού ινδικής καταγωγής που έγιναν μέλος της Βέρμαρχτ και αργότερα των "Βάφφεν Ες Ες". Παρόλα αυτά απογοητεύθηκε από το γεγονός ότι οι Γερμανοί δεν θα βοηθούσαν ουσιαστικά την Ινδία και στράφηκε στην Ιαπωνία. Μεταφέρθηκε με γερμανικό υποβρύχιο μέχρι το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας και από εκεί παραλήφθηκε από πολεμικό του Αυτοκρατορικού Στόλου της Ιαπωνίας.




Ήταν με την βοήθεια της Ιαπωνίας που ο Τσάντρα Μπόζε (που οι Ινδοί αποκαλούσαν Νετάτζι = Σεβαστός Αρχηγός) έστησε το Προσωρινό Κράτος της Ελεύθερης Ινδίας με δική του διοίκηση, νόμισμα και νόμους. Θα δημιουργούσε δε τον Ινδικό Εθνικό Στρατό από Ινδούς του βρετανικού στρατού που είχαν συλληφθεί στην Μάχη της Σιγκαπούρης και με ιαχή το "Αζάντ Χίντ" (Χάιλ Ινδία) . Με την δημιουργία εξόριστης κυβέρνησης (που θεωρούσε εαυτόν άρχουσα αρχή όλου του Ινδικής καταγωγής δημόσιου και στρατιωτικού προσωπικού στην υπό Αγγλική κατοχή Νοτιοανατολική Ασία) ο Μπόζε ξεκίνησε πόλεμο ενάντια στους Άγγλους και Αμερικανούς στο μέτωπο Ινδίας - Μπούρμα. 




Όμως το Προσωρινό Κράτος Ελεύθερης Ινδίας υπήρξε ουσιαστικά κυρίαρχο κράτος μόνο όταν οι Ιάπωνες του παρέδωσαν τα νησιά Ανταμάν και Νικομπάρ για αυτόν τον σκοπό. Με την παράδοση της Ιαπωνίας, ο Μπόζε αρνήθηκε να παραδοθεί και ήθελε να καταφύγει στην Μαντζουρία και από εκεί στην Σοβιετική Ένωση που πίστευε ότι θα ήταν και αυτή αντι-αγγλική στην πολιτική της. Πέθανε στις 18 Αυγούστου 1945 στην διάρκεια πτήσης προς την Ταιβάν αν και πολλοί αμφισβητούν ακόμα την συντριβή του αεροπλάνου η τον θάνατο του. 





Children Of Glory - Trailer

El Alamein, 23 ottobre 1942: la Folgore entra nella leggenda



«Εκεί που τραγουδά η νεκροκεφαλή , θα γυρίσουν οι στρατιώτες , οι σημαίες ξανά θα γυρίσουν Αλαμέϊν, Αλαμέϊν, θα ξαναγυρίσουμε , ΕΜΕΙΣ θα ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ» 

Έζρα Πάουντ