ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: «Η Ουκρανία και οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές», του συναγωνιστή Igor Zahrebelny (άρθρο της 24ης Δεκεμβρίου 2014/ Ukrainian Crusade)


Μετάφραση - επεξεργασία κειμένου εκ μέρους του «Μαύρου Κρίνου»: 

Wolverine

Θερμές ευχαριστίες στον Συναγωνιστή Δ.Β. για την σημαντική συνεισφορά.

Το παρακάτω κείμενο το οποίο διακρίνεται τόσο για την αντικειμενικότητα του αλλά και για την προσπάθεια αυτοκριτικής εντός του Ουκρανικού «χώρου» ενώ από την άλλη επιβεβαιώνει πλήρως τις απόψεις μας δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 2014 στο Εθνικοεπαναστατικό Ουκρανικό ιστολόγιο (Ukrainian Crusade)Είναι πιθανότατα το μοναδικό στην Ελληνική εθνικιστική διαδικτυακή αρθρογραφία που προβάλλει για πρώτη φορά μια ολοκληρωμένη άποψη ενός εκ των κορυφαίων εκπροσώπων των Ουκρανών Εθνικιστών. Όλες οι άλλες προσπάθειες που είχαν ελληνική προέλευση είτε αποσιωπήθηκαν έως ένα σημείο και πολεμήθηκαν με μανία από την «αντιφασιστική» ακροδεξιά αντίδραση είτε περιορίστηκαν κάποιες εξ αυτών σε μια απλή παράθεση φωτογραφιών και αν μη τι άλλο σε στείρα συνθηματολογία. Φυσικά δεν έλειψαν και αυτοί που προσπάθησαν πάνω στην Ουκρανική κρίση να εκμεταλλευτούν την περίσταση και την δημοσιότητα του θέματος και να λύσουν μέσω αυτού τις όποιες προσωπικές τους διαφορές προκαλώντας όπως ήταν φυσικό την θυμηδία όλων των Ελλήνων συναγωνιστών.


Καλό είναι να τονιστεί προς τους αναγνώστες του ιστολογίου ότι δεν εξαντλείται το ενδιαφέρον μας στο παρακάτω κείμενο αφού η αλληλεγγύη εκ μέρους των Ελλήνων Συναγωνιστών είναι κάθε μέρα όλο και πιο φανερή και ενισχυμένη αλλά και η κληρονομιά του λεγόμενου «Μπαντερισμού» έχει άμεση σχέση με το πολιτικό στίγμα του «Μαύρου Κρίνου». Η Ουκρανική κρίση είναι αλήθεια ότι είναι το μοναδικό ζήτημα που δεν έχει προσεγγίσει σε βάθος αυτό εδώ το ιστολόγιο τους προηγούμενες μήνες πλην ελαχίστων αναφορών. Ο λόγος δεν ήταν φυσικά η έλλειψη ενδιαφέροντος αλλά ο καταιγισμός παραπληροφόρησης όλους αυτούς τους μήνες στα κανάλια και στο διαδίκτυο, η δυσκολία επικοινωνίας με τους Ουκρανούς λόγω της γλώσσας και φυσικά η έλλειψη αξιόπιστων πηγών του εξωτερικού για τα συμβάντα στην πολύπαθη αυτή περιοχή.


Μια περιοχή όπου κυριαρχούν 3 δυνάμεις με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και επιδιώξεις. Από την μια μεριά η «εθνικοκαπιταλιστική» πολυεθνική Ρωσία - του πρώην υπαλλήλου της KGB και εβραίου εκ μητρός Βλαντιμίρ Πούτιν - η οποία προσπαθεί να προσεταιριστεί και να κατακτήσει την Ανατολική Ουκρανία βρισκόμενη την ίδια στιγμή δίπλα στην Ρωσόφιλη μειονότητα η οποία στο παρελθόν για όσους δεν το ξεχνούν - επί εποχής ΕΣΣΔ κυρίως - υπήρξε η καταπιεστική εξουσιαστική ελίτ του κομματικού κράτους και διαχρονικός διώκτης των Ουκρανών που δεν αποδέχονταν την κυριαρχία της Μόσχας. Από την άλλη οι καπιταλιστικές δημοκρατίες που προσπαθούν μέσα από την σύγχρονη ολιγαρχία της Ουκρανίας να δέσουν την Ουκρανική Πατρίδα στο άρμα της ελεύθερης αγοράς και του τεκτονισμού. Στην μέση μεταξύ σφύρας και άκμονος βρίσκονται μόνοι αλλά φανατικά προσηλωμένοι οι χιλιάδες Ουκρανοί Εθνικιστές / Εθνικοσοσιαλιστές που παρόλο την μειοψηφία σε αριθμό πρωτοστάτησαν και υπήρξαν η αιχμή του δόρατος στην ανατροπή της Ρωσόφιλης καπιταλιστικής εξουσίας και στο Maidan με αντίτιμο δεκάδες ηρωικούς νεκρούς έγιναν το παγκόσμιο παράδειγμα για την αντιμετώπιση των κρατικών κατασταλτικών δυνάμεων όπου τσάκισαν την εξοπλισμένη φιλομοσχοβίτικη υπηρεσία Berkut ενώ  σήμερα μάχονται ταυτόχρονα σε δυο μέτωπα. 









Δεν μισούν φυσικά τον Ρωσικό λαό στο σύνολο του - 40% των ανδρών της Azov είναι Ρωσόφωνοι ενώ δεκάδες Ρώσοι στην καταγωγή συμμετέχουν στις επιχειρήσεις - όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ και κυρίως το defence.net στην Ελλάδα καθώς και τα δήθεν πολιτικά «άκρα» αλλά εναντιώνονται όπως είναι φυσικό άλλωστε στον εδαφικό στραγγαλισμό της χώρας τους από τα πολυφυλετικά Ρωσικά στρατεύματα και στην πολεμική της Μόσχας (συμμετέχουν στο πλευρό του Πούτιν χιλιάδες Ασιάτες μισθοφόροι οι οποίοι διαπράττουν συνεχώς εγκλήματα πολέμου) ενώ την ίδια στιγμή αρνούνται να υποταχθούν στο άρμα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. 





Παρόλη την συνεχή πλημμυρίδα ύβρεων συκοφαντιών και ψεμάτων που εξαπέλυσε σύσσωμη και σε διατεταγμένη υπηρεσία η αντιφασιστική ακροδεξιά στην Ελλάδα τους προηγούμενους μήνες, είτε πρόκειται για τον φίλο του Καρατζαφέρη τον Βελόπουλο και την εμετική «Ελεύθερη Ώρα», είτε  για τον φιλοκυπατζίδικο «Στόχο» και την ανεκδιήγητη σύγχρονη «Χρυσή Αυγή» (η οποία ξέχασε γρήγορα ότι τους Φουντούλη - Καπελώνη τους τίμησαν οι Ουκρανοί…), την εφημερίδα «Εμπρός» και την φιλοσιωνιστική φυλλάδα «Ακρόπολη» η αλήθεια εμφανίζεται όπως τα διαμάντι στην λάσπη. 




Αυτή δεν είναι άλλη από την τιτάνια προσπάθεια των Ουκρανών Εθνικιστών και άμεσων πολιτικών επιγόνων του «Τριτοθεσίτη» Stepan Bandera - για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ - να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη παρά την υπεροπλία και την συνεχή ενίσχυση των αυτονομιστών και των μισθοφόρων του Πούτιν καθώς και την πλήρη έλλειψη βαρέως οπλισμού στην πλευρά των Ουκρανών της Azov στα πεδία των μαχών, γεγονός που φάνηκε πασιφανές λίγο πριν την επίτευξη της προσωρινής εκεχειρίας.


Η άρνηση των Συναγωνιστών Ουκρανών Εθνικιστών / Φασιστών / Εθνικοσοσιαλιστών να αποδεχτούν την πρόσφατη προδοτική συμφωνία του Μινσκ που υπέγραψε ο ολιγάρχης Ποροσένκο (διαβάστε τις δηλώσεις εδώ) και η εθελοντική κατάταξη χιλιάδων Ουκρανών και Ευρωπαίων Εθνικοσοσιαλιστών στις δυνάμεις της Azov και άλλων στρατιωτικών εθελοντικών σχηματισμών που δεν έχουν σχέση με την επίσημη εθνοφυλακή είναι η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς που πιστεύουν σήμερα σε μια «Αγία Ρωσία» (!) η οποία υπήρξε διαχρονικά το εμιράτο του Γέλτσιν και αργότερα του Πούτιν ενώ η ηγεσία της προωθεί σήμερα τους Τσετσένους του Καντίροφ στα ανώτατα διοικητικά κλιμάκια μέσα στην ίδια την χώρα, αγνοώντας πλήρως τον Λευκό Ρωσικό πληθυσμό ο οποίος μειώνεται συνεχώς σε αριθμό ενώ η Μόσχα έχει καταντήσει σήμερα ένας τεράστιος χώρος προσευχής των Ισλαμιστών. 

Η «Αγία Ρωσία» φυσικά σπεύδει σήμερα να εξοπλίσει με βαλλιστικά συστήματα τον Τουρκικό παράγοντα και να προσκυνήσει στον τύμβο του Κεμαλισμού σε μια ένδειξη 100% ρεαλιστικής πολιτικής η οποία όμως απέχει μακριά από τα μυθεύματα για το «ξανθόν γένος» που θα δικαιώσει τον Ελληνισμό τα οποία προωθούν διάφορες πολιτικές πλευρές και φυλλάδες στην χώρας μας (…) Η φανατική προσκόλληση σε σύγχρονα ή παλαιότερα μυθεύματα που προωθεί κυρίως το ελληνόφωνο ιερατείο των Ιουδαιοχριστιανών του Ιερώνυμου και η τυφλή υποταγή στον ξένο παράγοντα ως κληρονομιά του γραικυλισμού τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα έχει αποβεί μοιραία. Είναι πασιφανές ότι τόσο η δυτική εξωτερική πολιτική όσο και η Ρωσική γεωπολιτική τακτική και μετά το ’17 αλλά και πριν από αυτό έχει φέρει τραγωδίες και αρνητικά αποτελέσματα για τα συμφέροντα των Ελλήνων. Όποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να διαβάσει για - με εξαίρεση μια μικρή περίοδο κατά την διάρκεια του ’21 - όλες τις άλλες χρονικές περιόδους όπως ο βομβαρδισμός των Κρητών επαναστατών το 1897 από τον Ρωσικό στόλο και αργότερα η στήριξη του Λένιν στον Κεμάλ, η ενίσχυση του Βουλγαρικού επεκτατισμού και η υπόγεια συνεργασία ΕΣΣΔ - Ζαχαριάδη κατά την διάρκεια του εμφυλίου καθώς και η ενίσχυση του ΚΚΕ, η εναντίωση στην ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα και η σιωπή της Σοβιετικής ηγεσίας κατά την διάρκεια των 2 Τουρκικών αποβάσεων στην Κύπρο το '74.

Συμπερασματικά ο Ρωσικός παράγοντας δείχνει αποφασισμένος να επεκταθεί με οποιονδήποτε κόστος χωρίς κανένα όφελος για τον Ελληνισμό αλλά συνεχίζει να προβάλλει «τις κοινές αξίες των 2 λαών» προς αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Σήμερα περισσότερο από ποτέ οφείλουμε ως Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές να σημάνουμε τον κώδωνα του κινδύνου και να αποτρέψουμε να συμβούν από την πλευρά μας τα ίδια λάθη που συνέβησαν κατά την διάρκεια του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου, να συμβούν σήμερα και στη Ουκρανία. Η κοινή (;) θρησκευτική παράδοση της σύγχρονης Ρωσίας  και της σύγχρονης Ελλάδος (…) δεν θα πρέπει να σημαίνει στήριξη στην Μόσχα και στις επιδιώξεις του Πούτιν ο οποίος καθοδηγείται σήμερα σε μεγάλο βαθμό από τον Σιωνιστικό παράγοντα ενώ αποτελεί ο ίδιος τον πιο στενό φίλο και συνεργάτη του Λίμπερμαν ο οποίος με την σειρά του εκφράζει την σκληροπυρηνική τάση του κόμματος που κυβερνάει το Σιωνιστικό Ισραήλ.

Τα οικονομικά συμφέροντα των ελληνικών επιχειρήσεων και των Ρωσικών πολυεθνικών κολοσσών ή για παράδειγμα το ξεπούλημα της ελληνικής γης στην Χαλκιδική και τα όποια οφέλη δεν ταυτίζονται με τους πόθους και τα οράματα του λαού μας ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε αποδεκτή την διαχρονική αιχμαλωσία στους μηχανισμούς «στήριξης» του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Θυμίζουμε ότι ο ελληνικός λαός ιστορικά στάθηκε πάντα στο πλευρό των Ουκρανών από τις μάχες στην Κριμαία με τους εύζωνες του 5/42 να πέφτουν ηρωικά μέχρι την αλησμόνητη θυσία του Ποντιακής καταγωγής Εθνικοσοσιαλιστή Σεβαστιανού Φουλίδη ο οποίος αγωνίστηκε με τα όπλα ενάντια στους ασιάτες εισβολείς και όπως είναι φυσικό δεν θα αφήσουμε καμιά «άκρα δεξιά» και καμιά «άκρα αριστερά» είτε επειδή τους γοητεύει το πουγκί με τα ρούβλια είτε γιατί οι αυτονομιστές κυματίζουν την σημαία των μπολσεβίκων να διασπάσουν τους δεσμούς με τον ιστορικό λαό του Perun. Από την άλλη μεριά οφείλουμε να στηρίξουμε τους Ουκρανούς Συναγωνιστές με κάθε τρόπο καθώς και την Ουκρανική παροικία στην Ελλάδα η οποία βρίσκεται υπό διωγμό ενόψει των εξουσιαστικών σχεδιασμών της εθνομηδενιστικής κυβέρνησης με τον Πούτιν.  

Ούτε Βρυξέλλες, Ούτε Μόσχα! Αλληλεγγύη στους Ουκρανούς Συναγωνιστές!

(Τέλος καλό θα είναι να τονιστεί προς αποφυγή παρερμηνειών ότι η χρήση του όρου «δεξιός» από τον Ουκρανό διανοητή στο κυρίως κείμενο δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, αλλά έχει να κάνει με την ευρωπαϊκή διάσταση της πολιτικής ερμηνείας, σχετικά με αυτούς που ασπάζονται εθνικιστικές και πατριωτικές θέσεις)



ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: «Η Ουκρανία και οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές», του συναγωνιστή Igor Zahrebelny (άρθρο της 24ης Δεκεμβρίου 2014/ Ukrainian Crusade)  



O Igor Zahrebelny γεννήθηκε στις 26.05.1988. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Poltava στην Ανατολική Ουκρανία (τμήμα Ιστορίας) ενώ αυτό τον καιρό εκπονεί την διδακτορική του διατριβή. Είναι ενεργός στο Εθνικιστικό κίνημα της πατρίδας του από τα εφηβικά του χρόνια. Λόγω της επαναστατικής του δράσης συγκρούστηκε με τον νόμο 2 φορές και εξέτισε ποινή φυλάκισης 9 μηνών στα δημοκρατικά κάτεργα. Έλαβε μέρος στα επαναστατικά γεγονότα του Κιέβου ενώ έχει πολεμήσει στο μέτωπο στα ανατολικά της χώρας. Είναι από τους πιο φημισμένους συγγραφείς την παρούσα στιγμή στην χώρα του και εκδότης του Εθνικιστικού βιβλίου με τον τίτλο «Ο σύγχρονος Εθνικισμός μας» το οποίο και έχει αφιερώσει στον Dmytro Dontsov τον κλασσικό του Ουκρανικού Εθνικισμού.

Η Ουκρανία και οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές: του Igor Zahrebelny

Έχει γίνει «μόδα» στην Ουκρανία η διάχυτη απογοήτευση απέναντι στην «φιλορωσική» θέση των Ευρωπαίων Εθνικιστών. Ο αντικατοπτρισμός των «Ευρωπαίων Εθνικιστών» στον ρόλο των πρακτόρων του Πούτιν είναι μια συνηθισμένη δουλειά των φιλελεύθερων μέσων μαζικής ενημέρωσης τα οποία ελέγχονται από τους ολιγάρχες. Νέες «ταμπέλες» που δημιουργήθηκαν από τα ΜΜΕ έχουν γίνει τόσο διαδεδομένες σε ένα απίστευτα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Μπορούμε να ακούσουμε φωνές όπως «μας πρόδωσαν» ακόμη και ανάμεσα στους Εθνικιστές. Στην πραγματικότητα οι σχέσεις της Ουκρανίας και των «ακροδεξιών» δυνάμεων στην Ευρώπη είναι ένα περίπλοκο θέμα. Περίπλοκο αλλά πολύ σημαντικό το οποίο προωθεί το σχέδιο των Ουκρανών Εθνικιστών να συνεχίσουν την επαναστατική πάλη.

Καταρχάς πρέπει να πούμε ότι η θέση ότι για μια συνολική φιλικά προσκείμενη στην Μόσχα (αντιουκρανική στην πραγματικότητα) Ευρωπαϊκή Εθνικιστική παράταξη είναι λάθος και ένα μεγάλο τεχνητό στερεότυπο. Το Ουγγρικό Jobbik, το Βουλγαρικό Attack, η Ελληνική Χρυσή Αυγή, το Γαλλικό National Front, έχουν μια ξεκάθαρη φιλική προς την Μόσχα θέση. Πάνω από όλα, το κάθε ένα από αυτά τα κόμματα έλαβε υποστήριξη από το Κρεμλίνο. Επίσης φιλική προς την Μόσχα ρητορική υπάρχει από τους εκπροσώπους του British National Party, και την Ιταλική Forza Nuova. Αλλά τα πολιτικά κόμματα που αναφέρθηκαν προηγουμένως δεν εξαντλούν την λίστα των «ακροδεξιών» δυνάμεων στην Ευρώπη. Πολλοί Ευρωπαίοι Εθνικιστές, παρόλο τις διαφορές μεταξύ τους, τις οποίες θα συζητήσουμε αργότερα μας υποστήριξαν στο Maidan και συνέχισαν να υποστηρίζουν την Ουκρανία απέναντι στις κατοχικές δυνάμεις της Ρωσίας. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι υποστήριξης: ένα ταξίδι στο Maidan, φίλο - ουκρανικοί κύκλοι στα δικά τους ενημερωτικά κέντρα, παρεμβάσεις στον δρόμο, οικονομική υποστήριξη, συμμετοχή στις επιχειρήσεις ως εθελοντές. Η Ιταλική Casa Pound έχει μια φίλο - ουκρανική θέση, η Σκανδιναβική Nordic Youth (Nordisk Ungdom) μας υποστήριξε ενεργά στο Maidan, είμαστε πολύ ευγνώμονες στην Ισπανική «Εθνικοεπαναστατική Δράση» για τις φίλο - ουκρανικές παρεμβάσεις  στον δρόμο καθώς και για τις Εθνικιστικές ομάδες στην Γαλλία.

Μιλώντας για την διαφοροποίηση των «ακροδεξιών» κινημάτων στην Ευρώπη σε φιλικά προσκείμενα προς την Μόσχα και φίλο - ουκρανικά πρέπει να εμβαθύνουμε για μερικά λεπτά. 

Πρώτον, ακόμη και οι δυνάμεις με ξεκάθαρη στάση απέναντι στο Maidan δεν πρέπει να υπολογίζονται ως δεδομένες. Για παράδειγμα ο αρχηγός του British National Party, ο Nick Griffin σε μια συνέντευξη του απάντησε θετικά για τον «Δεξιό Τομέα» τονίζοντας ότι αυτός ο πολιτικός σχηματισμός δημιουργήθηκε ως εναλλακτικός προς τους ευρωατλαντικούς φιλελεύθερους «ηγέτες» του Maidan.

Δεύτερον, το θετικό γεγονός είναι ότι οι Ουκρανοί Εθνικιστές υποστηρίζονται από «περιθωριακές» και για αυτό αληθινά Επαναστατικές δυνάμεις. Ας δούμε στην Γαλλία, το φιλικό προς τον Πούτιν National Front είναι οπορτουνιστικό, εθνικολαϊκιστικό στην πραγματικότητα. Οι προσπάθειες του National Front να περάσει στην πλευρά της «πολιτικής ορθότητας» ή σε παιχνίδια με το σύστημα μεταβάλλει την δύναμη αυτή σε έναν θολό φιλελευθερισμό, και παρουσιάζονται όπως τα Ουκρανικά «λαϊκά κινήματα» της δεκαετίας του ’90 απέναντι στην παράδοση των Εθνικιστικών δυνάμεων της Tryzub και του UNA - UNSO

Την ίδια στιγμή «δεξιά» κινήματα του δρόμου όπως η Generation Identitaire δείχνουν περισσότερη Εθνικιστική και Επαναστατική συνέπεια. Αυτοί είναι «περιθωριακοί» Ταυτοτιστές, Βασιλόφρονες, Καθολικοί, Παραδοσιοκράτες, και είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα απέναντι στην αριστερή φιλελεύθερη δικτατορία του Francois Hollande σήμερα. Τέλος αφήστε μας να φέρουμε στην μνήμη μας διαμαρτυρίες ενάντια στην δικτατορία των ομοφυλοφιλικών νόμων στην Γαλλία! Οι «Δεξιοί του δρόμου» ήταν αυτοί που έκαναν ξεκάθαρο ότι η Γαλλία δεν θα γονατίσει απέναντι στον εκφυλισμό, όχι το Front National! Είναι «περιθωριακοί» σήμερα, αύριο μπορεί να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο στην Γαλλική ιστορία όπως ο «Δεξιός Τομέας» ξεκίνησε από αγνώστους στις δημόσιες κινήσεις και τα κινήματα, και έπαιξε τον ρόλο του στην Ουκρανική ιστορία.

Τρίτον, οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές  έχουν ήδη βρει τους εαυτούς τους στις διαφορετικές πλευρές των χαρακωμάτων και πάλι στο παρελθόν λόγω των σημαντικών εθνικών συμπαθειών. Αυτό κατά διάρκεια της Βαλκανικής διαμάχης κατά την οποία Ευρωπαίοι Εθνικιστές στήριξαν τους Κροάτες ενώ άλλοι τους Σέρβους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχει μια αντικειμενική βάση και λόγοι για τον μέσο Ευρωπαίο Εθνικοεπαναστάτη να έχει φίλο - μοσχοβίτικες και όχι μια φίλο - ουκρανική θέση. Αυτοί οι Ευρωπαίοι «δεξιοί» που υποστηρίζου την Ουκρανία είναι ουσιαστικά κολυμβητές ενάντια στο ρεύμα κατά μία έννοια. Νομίζω επίσης ότι πολλοί Ουκρανοί Εθνικιστές θα έχουν την ίδια φίλο - ρωσική θέση και μια αρνητική θέση απέναντι στο Maidan την ίδια στιγμή. Υπάρχει ένας αριθμός σημαντικών αιτιών και για αυτό.

Ο πρώτος είναι ότι θεωρούν την Ρωσία μια «Εθνικιστική» χώρα. Πιεσμένοι από τον λιμπεραλισμό οι Ευρωπαίοι «δεξιοί» εύχονται να υπάρχει μια εναλλακτική έξοδος όχι μόνο στα όνειρα τους αλλά και στην πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, μερικοί από αυτούς θεωρούν την Ρωσία ως μια Λευκή, Συντηρητική, Εθνικιστική πατρίδα,  η κύρια εχθρός της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. υπερασπίστρια της Ευρώπης από την νέα τάξη πραγμάτων. Ατυχώς αυτό είναι μόνο ένα όνειρο, ο πληθυσμός έχει αντικατασταθεί από Ασιάτες στην «Λευκή» και «Εθνικιστική» Ρωσία, πολλοί από τους Ρώσους Εθνικιστές που πολεμούν την πολυπολιτισμική πολιτική του Κρεμλίνου  βρίσκονται στην φυλακή. Ο «Συντηρητισμός» του Πούτιν είναι εντελώς μια φάρσα. Η Ρωσική κοινωνία είναι επικεντρωμένη γύρω από την Σοβιετική (όχι την προεπαναστατική, μοναρχική) μυθολογία, τις δοξασίες του λαού ενώ το επίπεδο της ηθικής είναι μικρό. Η Ρωσική κοινωνία είναι πολιτιστικά εκδυτικισμένη παρόλη την επαναφορά της εικόνας της «σάπιας δύσης». Οι φίλο - μοσχοβίτες Ευρωπαίοι Εθνικιστές δεν μπορούν να καταλάβουν το απλό αυτό γεγονός. Κοιτούν την Ρωσία μέσα από μια θολή οπτική και πιστεύουν  μόνο σε αυτό που θέλουν να πιστεύουν. Μια από την προπαγάνδα της Μόσχας είναι επικεντρωμένη στην κατεύθυνση της υποστήριξης αυτού του σκεπτικού. 

Ο δεύτερος λόγος είναι οι φίλο - ευρωατλαντικές ψευδαισθήσεις του Ουκρανικού λαού. Πιθανότατα η πλειοψηφία των Ουκρανών Εθνικιστών όχι λιγότερο από όσο οι άλλοι Εθνικιστές σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε το γεγονός ότι το Maidan έχει φίλο - ευρωπαϊκή οπτική, ενώ οι Εθνικιστές που υπήρξαν οι φρουροί της διαμαρτυρίας, ήταν η μειοψηφία. Πρέπει  να σημειωθεί ότι λόγω των λαθεμένων γεωπολιτικών προσανατολισμών των Ουκρανών που «δούλεψαν» καλά, πολλοί από τους συνηθισμένους ειρηνικούς διαδηλωτές κρατούσαν τις σημαίες της Ε.Ε με ειλικρινή διάθεση. Οι κάτοχοι της σκηνής του EuroMaidan υπήρξαν αμετακίνητοι στην διαδικασία σχεδιασμού ενός ειρηνικού EuroMaidan με την βοήθεια social DJs και καλλιτεχνών όπως η Ruslana Lyzhychko. Τα ΜΜΕ ακολούθησαν την ίδια λιμπεραλιστική τακτική. Μερικοί από τους Ευρωπαίους Εθνικιστές ήταν ικανοί να καταλάβουν ότι οι Ουκρανοί που ήρθαν στο Maidan δεν ήταν εκεί για την πολιτική υποστήριξη της Ε.Ε. αλλά πρώτα από όλα για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην διαφθορά, την κοινωνική ανισότητα, και την ακόρεστη εγκληματική ολιγαρχική κυβέρνηση. Άλλοι είχαν μια επιθυμία να προωθήσουν την Ουκρανία ως μέρος της «Σοβιετικής» ομοσπονδίας της Ε.Ε. Στην πραγματικότητα οι πρώτοι υποστήριξαν το Maidan και οι δεύτεροι αντιστάθηκαν σε αυτό. 

Ο τρίτος λόγος είναι προφανώς, τα λάθη των Ουκρανών Εθνικιστών. Σε αντίθεση με την Ρωσία η οποία εργάστηκε ανάμεσα στα Ευρωπαϊκά Εθνικιστικά Κινήματα και σε διεθνές επίπεδο για μεγάλο χρόνο, οι Ουκρανοί Εθνικιστές αμέλησαν την πρόοδο πάνω σε αυτό το μέτωπο. Τα επιτυχή αποτελέσματα του κόμματος Svoboda στις βουλευτικές εκλογές του 2012 καλωσορίστηκαν από πολλούς Ευρωπαίους Εθνικιστές αλλά αργότερα αυτοί απογοητεύτηκαν. Το Svoboda υποστήριξε τον Γιανούκοβιτς σε σχέση με την τελωνειακή ένωση της Ε.Ε.  και εργάστηκε στενά με την φιλελεύθερη φιλοδυτική αντιπολίτευση κατά την διάρκεια του Maidan. Περισσότερο κακό παρά καλό προκάλεσε το αγγλόφωνο site του κόμματος και για κάποιον λόγο αυτοί που προώθησαν το Svoboda προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια τεχνητή εικόνα για αυτό το πολιτικό κόμμα στην Ευρώπη.

Ο «Δεξιός Τομέας» βελτίωσε την κατάσταση αυτή κατά την διάρκεια του Maidan, λίγα άρθρα δημοσιεύτηκαν στα αγγλικά με την επεξήγηση των ιδεολογικών αρχών. Συνέβησαν κάποιες ηλίθιες καταστάσεις (για παράδειγμα φίλο -  ισραηλινές παρεμβάσεις που ενέπλεξαν ένα πρώην μέλος του «Δεξιού Τομέα» τον  Andrew Denisenko ή άστοχες δηλώσεις ενός πρώην οργανωτή του Borislav Bereza)

Πριν, κατά την διάρκεια και μετά το Maidan οι Ουκρανοί Εθνικιστές πρόσεξαν πολύ προς κάποιες κατευθύνσεις:

Την διάδοση της κληρονομιάς του Ουκρανικού Εθνικισμού (ειδική έμφαση σε αντιλιμπεραλιστικές, συντηρητικές επαναστατικές και παραδοσιακές θέσεις της Εθνικιστικής διανόησης)

Στην προβολή του Ουκρανικού ρόλου στον αγώνα ενάντια στον Μπολσεβικισμό στο παρελθόν

Την ιστορική θέση της Ουκρανίας

Την καταστροφή της θέσης που είναι υπέρ της Ε.Ε. στο Maidan. Μια καθαρή επεξήγηση σχετικά με την Εθνικιστική θέση στο Maidan. Τονίζοντας ότι ο Επαναστατικός αγώνας δεν έχει τελειώσει αλλά έχει προσωρινά σταματήσει λόγω της επιθετικότητας της Μόσχας. Διαχωρισμός και αντίθεση στην υπάρχουσα ολιγαρχική ελίτ.

Καταστροφή των ψευδαισθήσεων απέναντι στην Ρωσία.


Απέναντι σε όλα αυτά που είπαμε παραπάνω μπορεί να ειπωθεί ξεκάθαρα γιατί οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές δεν ανταποκρίθηκαν στο σύνολο τους στην φίλο - ουκρανική θέση στα γεγονότα του Maidan. Το γεγονός ότι κομμάτι των Ευρωπαίων Εθνικοεπαναστατών υποστήριξε την Ουκρανία είναι αποτέλεσμα της δικής τους οπτικής, αλλά όχι λόγω των οργανωμένων προσπαθειών των Ουκρανών Εθνικιστών. Ίσως οι Ουκρανοί Εθνικιστές προσέλκυσαν την συμπάθεια των Ευρωπαίων Συντρόφων λόγω της αυτοθυσίας και των τακτικών νικών (πιθανότατα πολλοί από τους Ευρωπαίους Εθνικιστές παρακολούθησαν βίντεο και φωτογραφίες των οδομαχιών στο Κίεβο). Πάντως αν τα δούμε στο προσκήνιο έχοντας σταθερή οικονομική βοήθεια και ανθρώπινες πηγές πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να έχουν επιτευχθεί.

Ανακεφαλαιώνοντας το θέμα της Ουκρανίας και των Ευρωπαίων Εθνικιστών, πρέπει να δείξουμε προσοχή σε 2 θέματα. 

Πρώτον γιατί υπάρχει τόσο έντονη προς τους Ουκρανούς - η φιλική προς τον Πούτιν - εικόνα των Ευρωπαίων Εθνικιστών; Δεύτερον είναι σημαντική για τους Ουκρανούς Εθνικιστές η συνεργασία με Ευρωπαίους Συντρόφους; Ας αρχίσουμε με το δεύτερο μέρος της πρώτης ερώτησης. Σφυρηλατώντας την εικόνα των εθνικιστών που είναι «πράκτορες του Πούτιν» δημιουργείτε ένα πληροφοριακό matrix που συμπεριλαμβάνει τον Εθνικισμό γενικά, και πέρα από αυτό είναι αντικειμενικά ζημιογόνο για το Ουκρανικό Εθνικιστικό Κίνημα. Τον ίδιο ρόλο παίζει η ρητορική του «αυταρχισμού», «εθνικισμού» ακόμη και του «φονταμενταλισμού» του καθεστώτος του Πούτιν σε αντίθεση με τα πραγματικά νεομπολσεβικικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ρωσίας, τα ΜΜΕ δημιουργούν μια καρικατούρα φάντασμα. Προσπαθούν να δείξουν μια αντιφιλελεύθερη Ρωσία αλλά δεν δείχνουν την πραγματική αντισυντηρητική και αντεθνική Ρωσία.

Ποιος είναι ο λόγος για αυτή την κατάσταση των σχέσεων. Από την μια μεριά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πλαίσιο μέσα στα οποία οι Ουκρανοί δημοσιογράφοι αναπτύσσουν τα δημοσιογραφικά τους καθήκοντα είναι αρκετά μακριά από τις Εθνικιστικές ιδέες. Από την άλλη μεριά είναι η μη εξηγήσιμη αποκάλυψη ότι οι ιδιοκτήτες και οι διευθυντές των ΜΜΕ προάγουν την κατάλληλη πληροφόρηση και πολιτική σύμφωνα με τις αντιεθνικιστικές τους θέσεις και οι μέθοδοι τους είναι πλήρως σχεδιασμένες. Χωρίς αυτή την διαπίστωση είναι δύσκολο να εξηγήσουμε την εμφάνιση των φιλικών προς τον Πούτιν «δεξιών» που δημιουργήθηκαν από τα ΜΜΕ και την απόλυτη σιωπή σχετικά με την αντιφασιστική υποστήριξη της «DNR» και «LNR» (ας θυμηθούμε τις τελευταίες φίλο - ρωσικές ενέργειες της Ιταλικής «Banda Bassotti» μιας αντιφασιστικής γκρούπας, τις αντιουκρανικές ενέργειες στην Ισπανία ή τους Ισπανούς Κομμουνιστές και την συμμετοχή τους στην στρατιωτική διαμάχη στο πλευρό της Novorossia).

Μιλώντας για την σημασία της Ουκρανικής – Ευρωπαϊκής Εθνικιστικής συνεργασίας πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή η συνεργασία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι σημαντική από την εξής οπτική:

Την προώθηση των Eθνικιστικών ιδεών στην Ουκρανία

Την προώθηση των Eθνικιστικών ιδεών στην Ευρώπη

Επανακατάληψη της Ευρώπης και ενίσχυση της αντίστασης στην νέα τάξη πραγμάτων.

Η στρατηγική προοπτική της συνεργασίας.

Η νίκη της Εθνικής Επανάστασης στην Ουκρανία σημαίνει περισσότερη ή λιγότερη απομόνωση της χώρας από τα δυτικά φιλελεύθερα καθεστώτα και τους διεθνείς οργανισμούς. Ακόμα και αν οι Εθνικιστές έρθουν στην εξουσία μετά την επανάσταση θα συνάψουν ημιτελή συνθήκη με τα ξένα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς αποφεύγοντας την πλήρη απομόνωση (παίρνοντας παράδειγμα από την ιστορία την πολιτική του Franco). Οι εξουσιαστές του σύγχρονου κόσμου,  οι δυνάμεις που διαμορφώνουν την νέα τάξη πραγμάτων δεν είναι απλά εχθροί της Ουκρανίας ή του Εθνικισμού, είναι εχθροί της κύριας δύναμης του έθνους. Είναι εχθροί των εθνών, της χριστιανικής θρησκείας, της οικογένειας της παραδοσιακής ηθικής και του ανθρώπου. Οι Eθνικιστές αν θέλουν πραγματικά να είναι Eθνικιστές, πρέπει να αντισταθούν σε αυτές τις δυνάμεις. Ως εκ τούτου οι Ουκρανοί Εθνικιστές παίρνουν ξεκάθαρη θέση σε αυτή την διαμάχη. Σε κάθε περίπτωση χρειαζόμαστε ένα ευρύ δίκτυο συμμάχων και φίλων.

Για να αυξήσουμε τις πιθανότητες της Εθνικής Επανάστασης στην Ουκρανία και να διασφαλίσουμε τα αποτελέσματα της, οι Ουκρανοί Εθνικιστές πρέπει να εργαστούν μαζί με τις Ευρωπαϊκές αντιφιλελεύθερες δυνάμεις. Οι Εθνικές Επαναστάσεις σε αρκετές Ευρωπαϊκές πατρίδες την ίδια στιγμή ή σε ένα μικρό χρονικό διάστημα θα ήταν η καλύτερη προοπτική σε αυτή την περίπτωση. Αυτό θα επέτρεπε να δημιουργηθεί μια συμμαχία η οποία θα προστατεύει τα επαναστατικά οφέλη. Ή τα Εθνικιστικά κινήματα πρέπει να παίξουν τον ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» στις πατρίδες τους σε περίπτωση απουσίας αυτής της συμμαχίας.

Η αποσταθεροποίηση των φιλελεύθερων δομών θα είναι ο ελάχιστος προγραμματισμός για τις «πέμπτες φάλαγγες» σε κάθε περίπτωση. Ο μέγιστος προγραμματισμός είναι η επιτυχής διεκπεραίωση της Εθνικής Επανάστασης και ο επακόλουθος ερχομός στην εξουσία (με την ευκαιρία η συμμετοχή Ευρωπαίων Εθνικιστών που συμμετέχουν στις τάξεις των Ουκρανικών Εθελοντικών  Ταγμάτων και πολεμούν στην Ανατολική Ουκρανία εφοδιάζονται με την απαραίτητη εμπειρία που θα είναι χρήσιμη στο μέλλον στις Εθνικές Επαναστάσεις στις πατρίδες τους).

Πέραν τούτου έχουμε να ατενίσουμε τον κόσμο ρεαλιστικά και να συνειδητοποιήσουμε ότι η νίκη της Συντηρητικής Εθνικιστικής Επανάστασης δεν είναι εγγυημένη 100% στην Ουκρανία ή σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Είναι πιθανός τα πράγματα να οδεύουν προς το χειρότερο. Σε κάθε περίπτωση οι Εθνικιστικές δυνάμεις θα πρέπει να κάνουν κάθε προσπάθεια να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο δίκτυο και δομές αντίστασης στον «υπέροχο νέο κόσμο» που έρχεται.


Μνήμη Pierre Drieu La Rochelle (03.01.1893 - 15.03.1945)


Γεννήθηκε σε μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν αποτυχημένος επιχειρηματίας και γυναικάς που παντρεύτηκε τη μητέρα του για την προίκα της. Αν και ήταν ένας πολύ ευφυής μαθητής, ο Πιερ απέτυχε στις διπλωματικές του εξετάσεις στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού. Οι εμπειρίες του ως στρατιώτης κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου τον σημάδεψαν για όλη του τη ζωή. Το 1917, παντρεύεται την Κολέτ Ζεραμέκ, την αδελφή ενός Εβραίου φίλου. Ο γάμος ήταν μια αποτυχία και χωρίζουν το 1921. Αρχικά έτρεφε φιλικά αισθήματα προς το ντανταϊστικό κίνημα και ήταν στενός φίλος του Λουί Αραγκόν, αλλά σταδιακά στράφηκε προς τον Φασισμό και τον αντισημιτισμό.




Στα πολιτικά του γραπτά υποστήριζε πως η φιλελεύθερη δημοκρατία ήταν υπεύθυνη γι' αυτό που θεωρούσε ως την παρακμή της Γαλλίας (οικονομική κρίση, μειούμενος ρυθμός γεννήσεων κλπ). Στα έργα του «Ο Νεαρός Ευρωπαίος» (Le Jeune Européen, 1927) και «Γενεύη ή Μόσχα» (Genève ou Moscou, 1928), ο Ντριέ Λα Ροσέλ υποστηρίζει μια δυνατή Ενωμένη Ευρώπη και αποκηρύσσει τον "παρηκμασμένο υλισμό" της δημοκρατίας.

Φασισμός και κατοχή

Το 1931, στο «Η Ευρώπη Ενάντια στις Πατρίδες» (L'Europe contre les patries) έγραφε με αντιχιτλερικό ύφος, αλλά από το 1934, και ιδιαίτερα μετά από μια επίσκεψη στη Γερμανία του NSDAP το έτος 1935, ασπάστηκε τον Εθνικοσοσιαλισμό ως αντίδοτο στη "μετριότητα" της φιλελεύθερης δημοκρατίας. 

Αντιπροσωπευτικός των ιδεών του εκείνο τον καιρό ήταν ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε το 1934· Φασιστικός Σοσιαλισμός (Socialisme fasciste). Για ένα μικρό διάστημα έγινε μέλος του Γαλλικού Λαϊκού Κόμματος (Parti Populaire Français), του οποίου ηγείτο ο Ζακ Ντοριό, ένας πρώην Κομμουνιστής που είχε μεταβληθεί σε Φασίστα. Το 1937 έγραψε την πολιτική μπροσούρα «Με τον Ντοριό» όπου επιχειρηματολογούσε υπέρ ενός Φασισμού με ιδιαίτερα Γαλλικά χαρακτηριστικά. Όταν όμως οι Εθνικοσοσιαλιστές κατέλαβαν τη Γαλλία αρχικά τους προσέφερε την πλήρη υποστήριξη του.





Κατά τη διάρκεια της κατοχής του Παρισιού απ' τους Γερμανούς, διαδέχτηκε τον Ζαν Πωλάν (τον οποίο έσωσε δις απ' τα χέρια της Γκεστάπο) ως διευθυντής της Νέας Γαλλικής Επιθεώρησης (Nouvelle Revue Française) και κατά συνέπεια μετετράπη σε μεγάλη μορφή της Γαλλικής πολιτιστικής συνεργασίας με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές. Η φιλία του με τον πρέσβη του Αδόλφου Χίτλερ στο Παρίσι, Ότο Άμπετζ (Otto Abetz), προϋπήρχε του πολέμου. Στη συνέχεια όμως απογοητεύτηκε από τον Χιτλερισμό και έστρεψε το ενδιαφέρον του προς τον μυστικισμό της Ανατολής.

Μετά την "απελευθέρωση" του Παρισιού έπρεπε να κρυφτεί. Παρόλη την προστασία του Αντρέ Μαλρό και μετά από μια αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια τον Ιούλιο του 1944, τελικά αυτοκτονεί στις 15 Μαρτίου του 1945. Η αυτοκτονία υπήρξε ένας συνεχής πειρασμός γι' αυτόν σ' ολόκληρη τη ζωή του. Όπως και με τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ο θάνατος του τον μετέτρεψε σε μάρτυρα των Νεοφασιστών αλλά και άλλων που συμμερίζονταν την αποστροφή που αισθανόταν για την αστική κοινωνία.






Έργα του Pierre Drieu la Rochelle:

Διερωτήσεις (Interrogation, 1917), ποίηση
Γενεύη ή Μόσχα (Genève ou Moscou, 1928)
Μια Γυναίκα στο Παράθυρο (Une femme à sa fenêtre, 1929)
Η φλόγα που τρεμοσβήνει (Le Feu Foller, 1931]])
Η Κωμωδία του Σαρλερουά (La comédie de Charleroi, 1934)
Φασιστικός Σοσιαλισμός (Socialisme fasciste, 1934)
Μπελούκια (Beloukia, 1936)
Ονειροπόλοι Αστοί (Rêveuse bourgeoisie, 1937)
Με τον Ντοριό (Avec Doriot, 1937)
Ζίλ (Gilles, 1939)
Σημειώσεις για την Κατανόηση του Αιώνα (Notes pour comprendre le siècle, 1941)
Πολιτικό Χρονικό (Chronique politique, 1943)
Δυσάρεστες Ιστορίες (Histoires déplaisantes, 1963)
Απομνημονεύματα του Ντερκ Ρασπ (Mémoires de Dirk Raspe, 1966)
Πολεμικό Ημερολόγιο (Journal de guerre, 1992) 

Εργάτης δίχως Πατρίδα ... άνθος δίχως ρίζες μήτε ουρανό.




Απογυμνώνοντας την συνείδηση ενός εργάτη από την εθνική και φυλετική της υπόσταση και εισάγοντας σε αυτήν είτε πλασματικές ταξικές χροιές είτε την αναζήτηση του μεγίστου ατομικού κέρδους, γίνεται αυτομάτως εφικτή η μετατροπή των αγνότερων και ικανότατων προς κοινωνικές ανατροπές δυνάμεων σε ιδανική πρώτη ύλη για την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία. Δίχως κάποιο ανώτερο ιδανικό να φωτίζει τον μόχθο, τις θυσίες, τις απώλειες και την παραγωγή έργου ενός εργάτη, το κέρδος καταλαμβάνει την περίοπτη θέση του μοναδικού προορισμού ενός ανθρώπου. Κατόπιν, η αναζήτηση του μεγίστου κέρδους οδηγεί στην εκμετάλλευση από την πλευρά των εργοδοτών και στην αντιδραστική υποβάθμιση της εργασίας εκ μέρους των εργατών. Μόνος νικητής σε όλες αυτές τις συγκρούσεις είναι εκείνοι οι κύριοι που μπροστά από κάποια οθόνη παρακολουθούν τα νούμερα των οικονομικών τους μεγεθών να αυξομειώνονται. Στα πολυτελέστατα γραφεία τους θα υπάρχει κάποιο ράφι με χαρτιά όπου θα αναγράφονται οι νεκροί εργάτες, οι ασφαλίσεις, οι απολύσεις , οι προσλήψεις, οι μισθοδοσίες και οι εναλλακτικές λύσεις μείωσης του ανθρωπίνου δυναμικού προς περαιτέρω αύξηση των κερδών. 

Δίχως ψυχή, δίχως αισθήματα, δίχως ύπαρξη, κάθε εργαζόμενος ή εργάτης αποτελεί μία σάρκα που οφείλει να επιτελέσει την εργασία που του αναθέτουν στον χρόνο που του παρέχουν. Είναι μαύρος; Είναι λευκός; Είναι ασιάτης; Έχει οικογένεια; Έχει παιδιά; Έχει προβλήματα υγείας; Είναι απλά μία ρομποτική εφεύρεση; Αδιάφορο. Το μόνο που ενδιαφέρει τις υπολογιστικές μηχανές είναι τι μπορεί να παράγει ή ποια υπηρεσία μπορεί να προσφέρει. Από την πλευρά του ο εγκλωβισμένος στην μακαριότητα της δημοκρατίας και του κεφαλαιοκρατισμού εργάτης αναζητά διέξοδο. Μόνα του όνειρα, η επιβίωση της οικογένειας του και οι μικρές καθημερινές απολαύσεις. Μερικά τσιγάρα, μερικές μπύρες, η ομάδα , οι φίλοι και η γειτονιά. Εκείνοι οι άνθρωποι που καθημερινώς ακροβατούν στο νήμα του κινδύνου, που η ίδια τους η εργασία αποτυπώνεται με τα χρόνια στο κορμί τους, εισπνέουν μονάχα προδοσίες και εκπνέουν υπομονή. Στέκονται πολλές φορές σκυμμένοι όχι λόγω της κούρασης, αλλά επειδή η «παιδεία» των «σοσιαλιστών» αποψίλωσε κάθε ίχνος της περηφάνιας τους. Τα λερωμένα χέρια και τα βρώμικα ρούχα είναι ντροπή στην δημοκρατία. 

Αντιθέτως, οι βρώμικοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, εργατοπατέρες και δημόσιοι υπάλληλοι έγιναν το όνειρο κάθε γονιού για το παιδί του. Χιλιάδες συνδικάτα, χιλιάδες καλοπληρωμένοι συνδικαλιστές, χιλιάδες εισοδηματίες, χιλιάδες αιώνιοι φοιτητές και χιλιάδες αργόσχολοι διατυμπανίζουν την «αγωνιστικότητά» τους για την εργασία. Μία εργασία την οποία παρέδωσαν στα μεταναστευτικά κύματα που δίχως κανέναν έλεγχο ή προσπάθεια ανακοπής εισέβαλλαν στον ελλαδικό χώρο. Ανθέλληνες εκ φύσεως, γνώριζαν πως ο κατακερματισμός του εργατικού δυναμικού ενός έθνους, το καθιστά αδύναμο να «χτίσει» τα δικά του υλικά και άυλα οικοδομήματα. Απολάμβαναν «αριστεροί» και «δεξιοί» την κατάντια του νεοέλληνα, που εκμεταλλευόμενος τις σάρκες που απλόχερα ο καπιταλισμός τους πρόσφερε, δολοφονούσε το μέλλον των παιδιών του. Διότι ενώ ο κατατρεγμένος μετανάστης γινόταν αγρότης, οικοδόμος, ψαράς, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, εκείνος σκορπούσε το «κέρδος» του στην «μόρφωση» και στην καλοπέραση των τέκνων του. Μόρφωση που οδηγεί στην ανεργία και καλοπέραση που θεμελίωσε βαθειά στην νέα γενιά την αδράνεια, την υποταγή και την αναζήτηση εκτονωτικών διεξόδων. Εχθρεύονται και μάχονται μανιωδώς τον εθνικό σοσιαλισμό διότι βίωσαν και γνώρισαν πως η πατρίδα για έναν εργάτη, για έναν αγρότη, για έναν επιστήμονα, για έναν καλλιτέχνη, για έναν στρατιώτη είναι εκείνος ο Ήλιος που φωτίζει και τρέφει με απροσδιόριστα ποσά ενέργειας την αυγή του καθημερινού αγώνα του. Είναι εκείνος ο προορισμός που μετατρέπει το στιγμιαίο κτύπο μίας σφύρας, την στιγμιαία συγκόλληση ή την στιγμιαία αναζήτηση λύσης ενός τεχνικού προβλήματος σε λίθο προς το αιώνιο οικοδόμημα της Ελλάδος, της Φυλής, του Γένους . 

Το κέρδος όλων , εργοδοτών και εργατών, γονατίζει μπροστά στον συλλογικό σκοπό και εκείνος ο οποίος θυσιάζει είναι και εκείνος που τιμάται. Ποιος καπιταλιστικός κρατικός μηχανισμός θα μπορούσε να συγκρατήσει την εθνική συνείδηση της εργατικής δυνάμεως; Ποιος δημοκράτης πολιτικάντης μπορεί να σταθεί απέναντι σε έναν οργισμένο εργάτη; Ποιο γρανάζι θα μπορεί να λειτουργήσει όταν η άμμος της συλλογικής αντιδραστικότητας εισρεύσει στις οδοντώσεις του; Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην λαϊκή θέληση, όταν εκείνη αποτινάξει τα δεσμά που την σέρνουν στα βάραθρα της παρακμής. Μα επίσης, γνήσια λαϊκή θέληση, δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την μεταφυσική του αίματος, την μελέτη , την διατήρηση και την μετεξέλιξη της κοινής προγονικής κληρονομιάς και των κοινών πολιτισμικών και εθνικών ονείρων.Η απαίτηση μεγάλων έργων, γεννάει γενναίους και τολμηρούς εργάτες, μεταμορφώνει τα παιδιά σε Άνδρες, οξύνει την σκέψη, πειθαρχεί το σώμα και διαπλατύνει τα όρια των αντοχών. Τέλος, καρποφορεί τα άνθη εκείνα που στο λυκαυγές θα είναι «χαλαστές», μα πριν το λυκόφως θα χουν γίνει «χτίστες»…

Οι γυναίκες στον Εθνικοσοσιαλισμό.



Το σημερινό ερώτημα είναι το εξής: Ποια ήταν η θέση της γυναίκας στις Εθνικοσοσιαλιστικές κοινωνίες ανά τους αιώνες, σε σύγκριση πάντα με τις αντίστοιχες κοινωνίες που αναπτύχθηκαν στον ίδιο χρόνο; Ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν και είναι μία ιδεολογία επαναστατική και αυτό την κάνει πάντα επίκαιρη όταν εμφανίζεται. Η ίδια της αυτή η φύση είναι μια σαφής απάντηση προς όλους τους πουριτανούς. Η ίδια η ιστορία της είναι μια σαφής απάντηση στους φιλελεύθερους και τους δημοκράτες, μια ανωτερότητα που μόνο να την κρύψουν μπορούν. Θα μπορούσα να περιοριστώ σε μια στείρα ιστορική ανάλυση του θέματος, όμως προφανώς και δεν θα το κάνω. Το κυρίαρχο ερώτημα που υποβόσκει κάτω από κεντρικό ερώτημα που έθεσα είναι το εξής: Ποια ΘΑ είναι η θέση της γυναίκας σε ένα μελλοντικό Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς; Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα κάθε παραγράφου της Ιστορίας, δηλαδή τι θα γίνει άμα βρεθεί ο Κόσμος σε ανάλογες καταστάσεις όπως στο παρελθόν. 




Τα ερωτήματα σχετικά με τον Εθνικοσοσιαλισμό ,ειδικά ,είναι επείγοντα μιας και όλοι μπορούμε να δούμε ότι οι καταστάσεις έχουν αρχίσει και θυμίζουν 1932. Η οικονομική κρίση καλά κρατεί και τα Εθνικιστικά κινήματα έχουν αρχίσει και ορθώνονται σε όλη την Ευρώπη. Το καπιταλιστικό τέρας ευτυχώς για άλλη μία φορά νιώθει φοβερά σίγουρο για τον εαυτό του. Επιστρέφοντας στο θέμα μας να πω ότι θα ειπωθούν πράγματα που θα κάνουν τις φεμινίστριες να θυμώσουν, όχι γιατί ότι γραφεί θα είναι εναντίον των γυναικών με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά γιατί θα είναι υπέρ των γυναικών σε μορφή που οι φεμινίστριες δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε να ψελλίσουν. Ιστορικά πρώτα και ιδεολογικά μετά θα προσπαθήσουμε μαζί να αφουγκραστούμε τον παλμό του παρελθόντος και τον απόηχο του στο μέλλον. Οι ιστορικές στάσεις που θα κάνουμε θα είναι δύο χάριν συντομίας και για να μην σας κουράζω άσκοπα. Η μια θα γίνει στην Σπάρτη του Λυκούργου και η άλλη θα γίνει στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε δύο Πολιτείες που έχουν τόσα κοινά μεταξύ τους, όπως την συκοφαντία που έχουν δεχθεί και την σιωπή σχετικά με την πολιτική τους.




Σπάρτη

Η Σπάρτη μπορεί να μην ονόμαζε επισήμως το πολίτευμα της Εθνικοσοσιαλιστικό, όμως η πολιτική και η πνευματική της κληρονομιά είναι καθαρά Εθνικοσοσιαλιστική, όπως άλλωστε το παραδέχεται και το σύνολο των φιλολόγων. Ο Πλάτων στην "Πολιτεία" του είναι φανερά επηρεασμένος από την Λακεδαίμονα και μάλιστα ίσως και να φτάνει πιο κοντά στο Εθνικοσοσιαλιστικό ιδεώδες για την εποχή του, όμως φυσικά είναι πάντα πιο εύκολα τα λόγια από τις πράξεις, ακόμα και αν αυτά τα λόγια είναι του Πλάτωνα. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα παρατήρηση του καθηγητή Λιαντίνη σχετικά με τον Πλάτωνα είναι ότι καταδικάστηκε από τους Αθηναίους γιατί ήταν φιλολάκων. Για να εξετάσουμε το ζήτημα της ζωής των γυναικών στην Αρχαία Σπάρτη θα πρέπει πρώτα από όλα να δούμε λιγάκι την θέση των γυναικών στις άλλες πόλεις κράτη και κυρίως στην Δημοκρατική Αθήνα. Στην Αρχαία Ελλάδα, λοιπόν, και στην Αθήνα του Περικλή ειδικότερα η γυναίκα αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο, καθώς δεν έχει δικαίωμα ούτε καν στην ύπαρξη. 

Ο άνδρας, είτε ο πατέρας της είτε ο σύζυγός της αργότερα, αποτελούσε τον άρχοντα της που είχε πλήρη δικαιοδοσία πάνω της ακόμα και στο αν θα ζήσει. Στην Δημοκρατία των Αθηνών η γυναίκα ήταν ένα στολίδι, ένα παιχνίδι για τον άνδρα και τίποτα παραπάνω και σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν μπορούσε να έχει περιουσία ή δικαιώματα. Η εικόνα αυτή είναι ο κανόνας στην Αρχαία Ελλάδα. Η Σπάρτη αποτελεί την εξαίρεση, όπως άλλωστε σε όλα. Η γυναίκα στην Σπάρτη έχει δικαίωμα στην ιδιοκτησία, στον αθλητισμό, στην επιλογή του συζύγου της και στην πολυανδρία. Η πολυανδρία σήμαινε ότι μία γυναίκα μπορούσε να τεκνοποιήσει άμα ήθελε με κάποιον εκτός του συζύγου της. Είχε επίσης δικαίωμα να αλλάξει σύζυγο ή ακόμα και να πορευτεί μόνη της αν ο σύζυγος της πέθαινε. 

Ενδεικτικό της διαφοράς στα δικαιώματα των γυναικών ήταν ότι οι Σπαρτιάτισσες ήταν οι μόνες γυναίκες, με μοναδική ίσως εξαίρεση την Σαπφώ από την Λέσβο, στον αρχαίο κόσμο από τις τάξεις των οποίων προήλθαν Φιλόσοφοι και Ποιήτριες. Ενδεικτικός είναι ο διάλογος μεταξύ μίας Ελληνίδας μη Σπαρτιάτισσας με μία Λάκαινα όπου η δεύτερη απαντώντας στην ερώτηση της πρώτης που έλεγε ότι οι Σπαρτιάτισσες είναι οι μοναδικές γυναίκες στην Ελλάδα που εξουσιάζουν τους άνδρες τους απάντησε "Γιατί μόνον εμείς γεννάμε άνδρες". Αυτή η φράση, φυσικά, είναι ενδεικτική και της ανδρείας των Σπαρτιατών και της κοινωνικής δομής της Σπάρτης, μίας κοινωνίας που ήταν δομημένη με γνώμονα το κοινό και όχι το ατομικό καλό.




Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία

Βρισκόμαστε στο 1932 και η νίκη του NSDAP συγκλονίζει όχι μόνο την Γερμανία, αλλά ολόκληρο τον κόσμο, θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία. Εκείνη η μέρα των εκλογών ήταν εξίσου σημαντική, βέβαια, και για τις γυναίκες της Γερμανίας. Η Γερμανία που τόσο εξευτελιστικά είχε υποστεί την συνθήκη των Βερσαλλιών μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγινε παγκόσμια υπερδύναμη. Συνολικά η περίοδος λιτότητας τους ήταν το 1/20 από την λιτότητα στην οποία μας έχουν υποβάλει οι πολιτικοί στην Ελλάδα και αυτό αρκούσε για να ορθωθεί ένα Έθνος ικανό να πολεμήσει ενάντια σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι γυναίκες γίναν μάρτυρες μιας κοινωνικής και εργατικής πολιτικής που έκανε όλους τους εργάτες ανά τον κόσμο να ζηλεύουν τους Γερμανούς εργάτες. Για πρώτη φορά δόθηκαν πληρωμένες άδειες σε όλους τους εργαζόμενους και οργανώθηκαν προγράμματα κοινωνικού τουρισμού, έτσι ώστε ο κάθε εργάτης να μπορεί να ταξιδέψει σε μία ξένη χώρα. Ενδεικτικά αναφέρω από αντιναζιστική πηγή ότι μία κρουαζιέρα στις Κανάριες νήσους κόστιζε 62 μάρκα, ποσό που ήταν εύκολα προσβάσιμο από το σύνολο των εργατών. 

Οι γυναίκες τότε απόλαυσαν μητρικές άδειες και προνόμια που οι "σουφραζέτες" δεν θα μπορούσαν καν να ονειρευτούν. Ενώ οι "σουφραζέτες", λοιπόν, στην υπόλοιπη Ευρώπη κήρυτταν την άρνηση της φύσης για τις γυναίκες και μέσα σε όλο το αντί-φυσικό τους παραλήρημα είχαν και αίτημα για δικαίωμα ψήφου, οι γυναίκες στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία είχαν πάρει την μοίρα τους στα χέρια τους έχοντας γυναίκες για ηγέτιδες τους. Ναι ... Ίσως δεν έγινε κατανοητό ...  Ας το επαναλάβω. Εντός της ιεραρχίας του NSDAP υπήρχαν και γυναίκες σε ηγετικές θέσεις. Μάλιστα ηγέτιδες των Γερμανίδων μπορούσαν να είναι μόνο Γερμανίδες και όχι άνδρες. 

Παρά την αντιναζιστική υστερία και τις απέλπιδες προσπάθειες σώζονται οι αποδείξεις για όλα αυτά και πολλά άλλα στις ομιλίες της Gertrud Scholtz - Klink. Ένα από τα πολύ χαρακτηριστικά προβλήματα των γυναικών εκείνης της εποχής ήταν ότι δεν τους επιτρεπόταν να έχουν ενασχολήσεις εκτός σπιτιού, εκτός και αν ο άντρας της ήταν πολύ προοδευτικός. Στην Γερμανία υπήρχαν πολλά παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω, αλλά θα μείνω, χάριν χώρου, σε λίγες όπως η Hanna Reitsch, η οποία άρχισε να πετάει με αεροπλάνα το 1932 και έγινε η μόνη γυναίκα που της απονεμήθηκε ο Σιδηρούν Σταυρός και άλλα παράσημα ή η Elenore Baur που άνηκε στα SA. Όλως "τυχαίως" και οι τρεις αυτές γυναίκες παραμείναν φανατικές Εθνικοσοσιαλίτριες μέχρι και τον θάνατο τους, χρόνια αργότερα.


Συμπεράσματα για το Μέλλον

Ο Εθνικοσοσιαλισμός, όπως ήδη προείπαμε, είναι μια φύσει επαναστατική και ριζοσπαστική ιδεολογία. Είδαμε τις γυναίκες να έχουν πρωτοφανή δικαιώματα για την εποχή τους στην αρχαία Σπάρτη και μάλιστα ο Αριστοτέλης αναφέρει μερικούς άρχοντες ως "γυναικοκρατούμενους" για να δείξει ότι επηρεάζονταν από γυναίκες. Στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία αυτό συνεχίστηκε με τις γυναίκες να παρασημοφορούνται ακόμα και ως πιλότοι. Ποια είναι λοιπόν τα βασικά συστατικά της Εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας που οδήγησαν σε αυτά τα πρωτοφανή δικαιώματα για τις γυναίκες; Ο Ξενοφώντας σχολίασε και είπε ότι στην αρχαία Σπάρτη ο σκοπός ήταν η ευγονική. Η αλήθεια είναι ότι σκοπός ήταν και η ευγονική, αλλά όχι μόνο. Ο σκοπός ήταν γενικά η δημιουργία μίας κοινωνίας, η οποία δεν θα στηρίζεται αποκλειστικά στους άνδρες, αλλά θα μοιράζει τα καθήκοντα απέναντι στο Έθνος στο σύνολο του πληθυσμού της. Πέρα από τον σκοπό υπάρχουν βέβαια και οι αιτίες, οι οποίες είναι ακόμα πιο ισχυρές από τον σκοπό σύμφωνα με την λογική της αιτιοκρατίας. Η αιτιοκρατία που είναι τόσο αγαπητή στον φιλελευθερομαρξισμό απουσιάζει μόνο στην μελέτη των Εθνικοσοσιαλιστικών κοινωνιών, για έναν "μυστήριο" λόγο. Κοιτώντας την βάση της Εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας βλέπουμε τρεις λέξεις: Καθήκον, Αίμα, Τιμή. 

Η ευγονική προέρχεται από το Αίμα προφανώς και συνεπώς ένας ντετερμινιστής θα περίμενε να έχουν κάποιο απόηχο στην κοινωνία και οι δύο άλλες λέξεις. Η λέξη Τιμή είναι άλλος ένας λόγος που οδήγησε στα πρωτοφανή δικαιώματα των γυναικών και στα δύο ιστορικά παραδείγματα που παρουσιάσαμε. Θεωρώ αδύνατον ένας άνδρας να διατηρήσει την Τιμή του ανέπαφη όταν αρνείται την φυσική ροπή της αξιοκρατίας, όταν αρνείται σε κάποιον να υπηρετήσει το Έθνος και πέρα των καθηκόντων της Φύσης του, αν αυτός μπορεί να το κάνει. Η έννοια του Καθήκοντος είναι αυτό που κάνει τον φεμινισμό απορριπτέο άνευ συζητήσεως, γιατί το πρώτιστο Καθήκον που πράττει κάποιος για το Έθνος του είναι αυτό που έχει ορίσει η Φύση και για τα δύο φύλα, δηλαδή η τεκνοποιία και την σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων αυτών. Δύο οι βασικοί πυλώνες του Εθνικοσοσιαλισμού η Αξιοκρατία και η Φύση ή μάλλον μόνο ένας η Φύση, αφού οι δύο προηγούμενοι ουσιαστικά είναι ένας. Ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον πρόκειται να προδοθεί η Φύση και το Έθνος προκειμένου να εξυπηρετηθούν φεμινιστομαρξιστικά εκτρώματα. Στο παρελθόν η Ιδεολογία υπήρξε πάντα πρωτοπόρος σε όλα τα θέματα, συμπεριλαμβανομένου και του θέματος των γυναικών, είναι οπότε μοιραίο να συνεχίσει να το κάνει αυτό και στο μέλλον. Ας ετοιμάζονται, λοιπόν, οι Δημοκράτες και οι σύντροφοι τους οι Κομμουνιστές να προσπαθήσουν στο μέλλον να αποκρύψουν και άλλες πρωτοποριακές πολιτικές. Ας ετοιμάζονται αν και είναι καταδικασμένοι σε ήττα. Ας ετοιμάζονται γιατί η Γη έχει αρχίσει ήδη και τρέμει. 

Wotanism ή W.O.T.A.N




Ο Wotanism ή W.O.T.A.N στα Ελληνικά ''Βοτανισμός'', είναι το τελετουργικό και θρησκευτικό σύστημα το οποίο ανέπτυξε ο David Lane (απεβίωσε το 2007). Ένα είδος φυλετικού θρησκευτικού συστήματος. Ο όρος Wotanism είναι διαφορετικός από τον νεοπαγανιστικό όρο Odinism. Η ονομασία του αρχαίου Θεού Odin ήταν Wotan σε όλες τις χώρες πέραν των Σκανδιναβικών, οι οποίες χρησιμοποιούσαν την ονομασία Odin. Ο David Lane στην προσπάθεια του εντός των φυλακών, να αναπτύξει ένα φυλετικό θρησκευτικό σύστημα, χρησιμοποίησε την ονομασία ''Βόταν'' θεωρώντας πως ανταποκρίνεται σε μεγαλύτερο αριθμό Ευρωπαϊκών λαών (που πριν τον χριστιανισμό λάτρευαν τον Όντιν/Βόταν). 

Παράλληλα επιθυμούσε μια διαφοροποίηση από τα νεοπαγανιστικά ''Oντινιστικά'' συστήματα, τα οποία χλεύαζε και αποκαλούσε ερασιτεχνικά και παιδιακίστικα, ενώ στην δημιουργία του συστήματος του είχε και επιρροές από το κείμενο Essay on Wotan του Carl Gustav Jung. Τέλος η πλήρης ονομασία της θρησκείας W.O.T.A.N, συνθέτει και το ακρώνυμο της φράσης WILL OF THE ARYAN NATIONΠρόκειται για ένα φυλετικό θρησκευτικό σύστημα, βασιζόμενο στον δυισμό κατά το οποίο οι Θεοί προσεγγίζονται ως αρχέτυπα όπως τα όρισε ο Carl Jung. Θεωρεί ως μοναδικό ιερό βιβλίο το Havamal, μια συλλογή ποιημάτων των Βίκινγκς, προς τιμή του Όντιν. 



Ο Lane το ανέπτυξε το 1995 σε συνεργασία με την γυναίκα του Katja Lane και τον Ron Mac Van, φίλο τους και πρώην μέλος της World Church Of The Creator, της εκκλησίας των λευκών εθνικιστών και εθνικοσοσιαλιστών, διαδίδοντας το εντός των φυλακών. Σκοπός του Βοτανισμού είναι η δημιουργία ενός δυνατό δεσμού ανάμεσα στα μέλη, μιας υπερβολικής προβολής του σεξ, με στόχο κυρίως την ανάδειξη του προβλήματος της υπογεννητικότητας στους λευκούς, η εξοικείωση με την έννοια του πολέμου και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά απόλυτα υποταγμένα στους νόμους της φύσης. 

Σύμφωνα με τις Αμερικανικές αρχές πάνω από 5000 κρατούμενοι ασπάστηκαν τις δοξασίες του W.O.T.A.N, ενώ το 90% είναι εθνικιστές και το 10% είτε δεν έχουν εθνικιστικό παρελθόν, είτε είναι φιλικά προσκείμενοι. Παράλληλα αποφυλακισμένοι εθνικιστές διέδωσαν και προώθησαν το σύστημα και εκτός φυλακών. Ακόμα και μέλη του National Alliance και του A3P, έχουν ασπαστεί τον Βοτανισμό. Επίσης σημαντικό είναι πως το παγανιστικό αυτό σύστημα του Lane δεν ήρθε σε κόντρα με τους Χριστιανούς εθνικιστές εντός και εκτός φυλακών, τα δυνατά και ιδιαίτερα προσωπικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του Lane, διατήρησαν την ενότητα ανάμεσα στους εθνικιστές. Οι φυλακισμένοι εθνικιστές, διεκδίκησαν μέσω του συστήματος αυτού διάφορα δικαιώματα, όπως το να φέρουν στον λαιμό και τους καρπούς τους παγανιστικά σύμβολα, να θρησκεύονται όλοι μαζί, να έχουν πρόσβαση στα ''ιερά'' τους βιβλία, να κάνουν ακόμα και τελετές. 

Παράλληλα συνέγραψαν κείμενα διδασκαλίας του Βοτανισμού, οδηγίες επιβίωσης εντός των φυλακών, τρόπους κωδικοποίησης μέσω γραφής και ρουνικών συμβόλων, οδηγίες επιβίωσης σε περίπτωση απαγόρευσης κάθε πατριωτικής φωνής και άποψης, όπως το KD REBEL του ίδιου του Lane όπου υπερασπίζεται την πολυγαμία ως μέσο διάσωσης της φυλής και διάφορα άλλα, εκφράζοντας το επιθετικό πνεύμα τόσο του παγανισμού όσο και του εθνικοσοσιαλισμού. Έδωσε επίσης ένα διέξοδο στην βαρετή καθημερινότητα των κρατουμένων, ενώ παράλληλα έδωσε ιδιαίτερο βάρος στον φυλετικό πόλεμο εντός των φυλακών, εξήρε την βιαιοπραγία εναντίων των αντιπάλων και βοήθησε τους εθνικιστές να μείνουν ενωμένοι πιέζοντας τους να γυμνάζονται και διαβάζουν διαρκώς. Παράλληλα εντός των φυλακών, δημιουργήθηκαν έριδες ανάμεσα στους πιστούς στο σύστημα W.O.TA.N και τους νεοπαγανιστές Oντινιστές και πιστούς στο Asatru, ένα παρόμοιο θρησκευτικό σύστημα όμως μη - φυλετικό. Ωστόσο επικρατεί ακόμα και σήμερα ένα πνεύμα ανοχής ανάμεσα σε Βοτανιστές και Οντινιστές. Παράλληλα αρκετοί σωφρονιστικοί υπάλληλοι έχουν ασπαστεί τον Οντινισμό, κάτι που δίνει στους Βοτανιστές την ικανότητα προσέγγισης των φρουρών, υπό την έννοια της ανοχής σε θρησκευτικές τελετές, κείμενα κλπ.

Αν και ο Όντιν είναι η κύρια θεότητα του Βοτανισμού, όλοι οι αρχαίοι Θεοί της Ευρώπης δοξάζονται από τους πιστούς του W.O.T.A.N. Ο Mac Van κάνει ιδιαίτερη μνεία στους Έλληνες θεούς (ειδικά Ζεύς και Απόλλων) και ημίθεους (π.χ. Ηρακλής), ενώ μέσω του Βοτανισμού έγινε σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό γνωστή η αρχαία Ελληνική διδασκαλία εντός των Αμερικανών φυλακισμένων εθνικιστών.