How the British Obtained The Confessions Of Rudolf Höss (25.11.1901 - 16.04.1947) By Dr. Robert Faurisson The Journal for Historical Review Winter 1986 Volume 7 page 389



Rudolf Höss was the first of three successive commandants of the Auschwitz concentration camp. He is often called "the Commandant of Auschwitz," and the general public knows of him from a book published under the title Commandant in Auschwitz.

He appeared before the International Military Tribunal as a witness on 15 April 1946, where his deposition caused a sensation. To the amazement of the defendants and in the presence of journalists from around the world, he confessed to the most frightful crimes that history had ever known. He said that he had personally received an order from Himmler to exterminate the Jews. He estimated that at Auschwitz 3,000,000 people had been exterminated, 2,500,000 of them by means of gas chambers. His confessions were false. They had been extorted from Höss by torture, but it took until 1983 to learn the identity of the torturers and the nature of the tortures they inflicted upon him.

The confessions of Rudolf Höss supply the keystone to the theory which maintains that systematic extermination of the Jews, especially by means of homicidal gas chambers, was a historical reality.

These confessions consist essentially of four documents which, in chronological order, are the following:

etc etc etc



The war ended in Germany on 8 May 1945. Höss fell into the hands of the British, who imprisoned him in a camp for SS men. As a trained agronomist, he obtained an early release. His guards were unaware of the importance of their prey. A work office found him employment as an agricultural work at a farm near Flensburg, not far from the Danish border. He remained there for eight months. The military police looked for him. His family, with whom he succeeded in making contact, was closely watched and subjected to frequent searches.

Revelations in 1983 About the British Torturers of Rudolf Höss

The Revisionists proved a long time ago that the various confessions of Rudolf Höss contained so many gross errors, nonsensical elements, and impossibilities of all kinds, that it is no longer possible to believe them, as did the judges at Nuremberg and Cracow, as well as certain self styled historians, without any prior analysis of their content and of the circumstances in which they were obtained.

In all likelihood, Höss was tortured by the British soldiers of the 92nd Field Security Section, but a confirmation of that hypothesis was necessary. Confirmation has come with the publication in England of a book containing the name of the principal torturer (a British sergeant of Jewish origin) and a description of the circumstances of Höss' arrest, as well as his third-degree interrogation.

The book is by Rupert Butler. It was published in 1983 (Hamlyn Paperbacks). Butler is the author of three other works: The Black Angels, Hand of Steel and Gestapo, all published by Hamlyn. The book that interests us is entitled Legions of Death. Its inspiration is anti-Nazi. Butler says that he researched this book at the Imperial War Museum in London, the Institute for Contemporary History and Wiener Library, and other such prestigious institutions. At the beginning of his book, he expresses his gratitude to these institutions and, among others, to two persons, one of whom is Bernard Clarke ("who captured Auschwitz Commandant Rudolf Höss"). The author quotes several fragments of what are either written or recorded statements by Clarke.



Bernard Clarke shows no remorse. On the contrary, he exhibits a certain pride in having tortured a "Nazi." Rupert Butler, likewise, finds nothing to criticize in that. Neither of them understands the importance of their revelations. They say that Höss was arrested on 11 March, 1946, and that it took three days of torture to obtain "a coherent statement." They do not realize that the alleged "coherent statement" is nothing other than the lunatic confession, signed by their quivering victim on the l4th or l5th of March 1946, at 2:30 in the morning, which was to seal Höss' fate definitely, a confession which would also give definitive shape to the myth. The confession would also shape decisively the myth of Auschwitz, the supposed high-point of the extermination of the Jews, above all due to the alleged use of homicidal gas chambers.

On 11 March 1946, a Captain Cross, Bernard Clarke and four other intelligence specialists in British uniforms, most of them tall and menacing, entered the home of Frau Höss and her children.

The six men, we are told, were all "practised in the more sophisticated techniques of sustained and merciless investigation" (p. 235). Clarke began to shout:
If you don't tell us [where your husband is] we'll turn you over to the Russians and they'll put you before a firing-squad. Your son will go to Siberia.Frau Höss broke down and revealed, says Clarke, the location of the farm where her husband was in hiding, as well as his assumed name: Franz Lang. And Bernard Clarke added:

Suitable intimidation of the son and daughter produced precisely identical information.The Jewish sergeant and the five other specialists in third degree interrogation then left to seek out Höss, whom they surprised in the middle of the night, sleeping in an alcove of the room used to slaughter cattle on the farm.

Höss screamed in terror at the mere sight of British uniforms.Clarke yelled "What is your name?"With each answer of "Franz Lang," Clarke's hand crashed into the face of his prisoner. The fourth time that happened, Höss broke and admitted who he was.The admission suddenly unleashed the loathing of the Jewish sergeants in the arresting party whose parents had died in Auschwitz following an order signed by Höss.The prisoner was torn from the top bunk, the pyjamas ripped from his body. He was then dragged naked to one of the slaughter tables, where it seemed to Clarke the blows and screams were endless.Eventually, the Medical Officer urged the Captain: "Call them off, unless you want to take back a corpse."A blanket was thrown over Höss and he was dragged to Clarke's car, where the sergeant poured a substantial slug of whisky down his throat. Then Höss tried to sleep.Clarke thrust his service stick under the man's eyelids and ordered in German: "Keep your pig eyes open, you swine."For the first time Höss trotted out his oft-repeated justification: "I took my orders from Himmler. I am a soldier in the same way as you are a soldier and we had to obey orders."The party arrived back at Heide around three in the morning. The snow was swirling still, but the blanket was torn from Höss and he was made to walk completely nude through the prison yard to his cell. (p. 237)So it is that Bernard reveals "It took three days to get a coherent statement out of [Höss]" (ibid.). This admission was corroborated by Mr. Ken Jones in an article in the Wrexham Leader. (October 17,1986):

Mr. Ken Jones was then a private with the fifth Royal Horse Artillery stationed at Heid[e) in Schleswig-Holstein. "They brought him to us when he refused to cooperate over questioning about his activities during the war. He came in the winter of 1945/6 and was put in a small jail cell in the barracks," recalls Mr. Jones. Two other soldiers were detailed with Mr. Jones to join Höss in his cell to help break him down for interrogation. "We sat in the cell with him, night and day, armed with axe handles. Our job was to prod him every time he fell asleep to help break down his resistance," said Mr. Jones. When Höss was taken out for exercise he was made to wear only jeans and a thin cotton shirt in the bitter cold. After three days and nights without sleep, Höss finally broke down and made a full confession to the authorities.Clarke's statement, obtained under the conditions just described by bullies of British Military Security under the brutal inspiration of sergeant-interpreter Bernard Clarke, became Höss's first confession, the original confession indexed under the number NO-1210. Once the tortured prisoner had begun to talk, according to Clarke, it was impossible to stop him. Clarke, no more conscious in 1982 or 1983 than in 1946 of the enormity of what he forced Höss to confess, goes on to describe a series of fictitious horrors presented here as the truth: Höss went on to tell how after the bodies had been ignited, the fat oozing from them was poured over the other bodies (!). He estimated the number of dead during just the period when he was at Auschwitz at two million (!); the killings reached 10,000 victims per day (!).

It was Clarke's duty to censor the letters sent by Höss to his wife and children. Every policeman knows that the power to grant or withhold permission to a prisoner to write to his family constitutes a psychological weapon. To make a prisoner "sing" it is sometimes sufficient to merely suspend or cancel that authorization. Clarke makes an interesting remark about the content of Höss's letters; he confides to us:

Sometimes a lump came to my throat. There were two different men in that one man. One was brutal with no regard for human life. The other was soft and affectionate. (p. 238)Rupert Butler ends his narrative by saying that Höss sought neither to deny nor to escape his responsibilities. In effect, at the Nuremberg tribunal Höss conducted himself with a "schizoid apathy." The expression is that of the American prison psychologist, G.M. Gilbert, who was in charge of the psychological surveillance of the prisoners and whose eavesdropping aided the American prosecution. We can certainly believe that Höss was "split in two"! He had the appearance of a rag because they had turned him into a rag.

"Apathetic", writes Gilbert on page 229 of his book; "apathetic, he repeats on the following page; "schizoid apathy," he writes on page 239 (Nuremberg Diary, 1947, Signet Book, 1961).

At the end of his trial at Cracow; Höss greeted his death sentence with apparent indifference, Rupert Butler comments as follows:
[Höss] reasoned that Allies had their orders and, that there could be absolutely no question of these not being carried out. (ibid.)One could not say it any better. It seems that Rudolf Höss, like thousands of accused Germans turned over to the mercy of conquerors who were totally convinced of their own goodness, had quickly grasped that he had no other choice but to suffer the will of his judges, whether they came from the West or from the East.

Butler then quickly evokes the case of Hans Frank, the former Governor of Poland. With the same tone of moral satisfaction he recounts the circumstances of Frank's capture and subsequent treatment:

Celebrity status of any kind singularly failed to impress the two coloured GIs who arrested him and made sure he was transported to the municipal prison in Miesbach only after he had been savagely beaten up and flung into a lorry.A tarpaulin had been thrown over him to hide the more obvious signs of ill-treatment; Frank found the cover useful when he attempted to slash an artery in his left arm.Clearly, no such easy way out could be permitted; a US army medical officer saved his life and he stood trial at the International Military Tribunial at Nuremberg. (p. 238-239)Rudolf Höss and Hans Frank were not the only ones to undergo treatment of that kind. Among the most celebrated cases, we know of Julius Streicher, Hans Fritzsche, Oswald Pohl, Franz Ziereis, and Josef Kramer.

But the case of Rudolf Höss is by far the most serious in its consequences. There is no document that proves that the Germans had a policy of exterminating the Jews. Léon Poliakov agreed with this in 1951:

As regards the conception properly called of the plan for a total extermination, the three or four principal actors committed suicide in May of 1945. No document has survived or perhaps has ever existed.(Bréviaire de la haine: Le IIIe Reich et les Juifs, Calmann-Levy, 1951, Livre de Poche, 1974, p.171 )In the absence of any document, historians à la Poliakov have repeatedly returned, primarily, to doubtful confessions like those of Kurt Gerstein or Rudolf Höss, sometimes modifying the texts to suit their convenience.

Bernard Clarke is "today a successful businessman working in the south of England" (Legions of Death, 1983, p. 235). One can in fact say that it is his voice that was heard at Nuremberg on 15 April 1946, when Assistant Prosecutor Amen read, piece by piece, to an astonished and overwhelmed audience, the supposed confession of Rudolf Höss. On that day was launched a lie of world-wide dimensions: the lie of Auschwitz. At the origins of that prodigious media event: several Jewish sergeants of British Military Security, including Bernard Clarke, "today a successful businessman working in the south of England."

The Testimony of Moritz von Schirmeister

During the war, Moritz von Schirmeister had been the personal press attaché of Joseph Goebbels. On 29 June 1946, he was interrogated before the IMT as a defense witness for Hans Fritzsche. His deposition was particularly interesting regarding the actual personality of Dr. Goebbels and the attitude of the official German news services toward the flood of atrocity stories about the concentration camps spread during the war by the Allies.

At the end of the war, Moritz von Schirmeister had been arrested by the British and interned in a camp in England, where he was given the task of politically "re-educating" his fellow prisoners. Before testifying at Nuremberg, he was transferred by plane from London to Germany. At first he was kept at Minden-on-the-Weser, which was the principal interrogation center for the British Military Police. From there he was taken by car (31 March -- 1 April 1946) to the prison at Nuremberg. In the same car rode Rudolf Höss. Moritz von Schirmeister is precisely that "prisoner of war who had been brought over from London as a witness in Fritzsche's defense about whom Höss speaks in his "memoirs" (see above, p. 393).

Thanks to a document that I obtained from American researcher Mark Weber, who gave me a copy of it in Washington in September of 1983 (a document whose exact source I not yet authorized to indicate), we know that they were able to talk freely in the car that took them to Nuremberg. In that document, slightly more than two pages long, Schirmeister reports, as regarding the charges hanging over Höss, that Höss confided to him:
Gewiss, ich habe unterschrieben, dass ich 2 Millionen Juden umgebracht habe. Aber ich hätte genausogut untershrieben, dass es 5 Millionen Juden gewesen sind. Es gibt eben Methoden, mit denen man jedes Geständnis erreichen kann -- ob es nun wahr ist oder nicht."Certainly, I signed a statement that I killed two and a half million Jews. But I could just as well have said that it was five million Jews. There are certain methods by which any confession can be obtained, whether it is true or not."

Another Confession Signed by Rudolf Höss

The British torturers of Rudolf Höss had no reason to exercise any restraint. After making him sign document NO-1210 at 2:30 in the morning of the l4th or l5th of March 1946, they obtained a new signature from him on March 16, this time at the bottom of a text in English, written in an English handwriting style, with a blank in the space where the name of the place ought to have been given. His guards made him sign a simple note written in English:

Statement made voluntarily at ______ Gaol by Rudolf Höss, former Commandant of Auschwitz Concentration Camp on l6th day of March 1946.I personally arranged on orders received from Himmler in May 1941 the gassing of two million persons between June/July 1941 and the end of 1943 during which time I was commandant of Auschwitz.signed.
Rudolf Höss,
SS-Stubhr.
Eh. (?) Kdt. v. Auschwitz-Birkenau(even the word "signed" was written in an English hand).The Auschwitz Myth

We have known for some time that the Auschwitz myth is of an exclusively Jewish origin. Arthur R. Butz has related the facts in his book, The Hoax of the Twentieth Century, as has Wilhelm Stäglich in The Auschwitz Myth. The principal authors of the creation and the peddling of the "rumor of Auschwitz" have been, successively, two Slovaks, Alfred Wetzler (or Weczler) and Rudolf Vrba (or Rosenberg or Rosenthal); then a Hungarian, Rabbi Michael Dov Ber Weissmandel (or Weissmandl); then, in Switzerland, representatives of the World Jewish Congress like Gerhard Riegner, who were in touch with London and Washington; and finally Americans like Harry Dexter White, Henry Morgenthau Jr. and Rabbi Stephen Samuel Wise. Thus was born the famous World Refugee Board Report on Auschwitz and Birkenau, published in Washington in November 1944. Copies of this report were included in the files of the judges advocate general in charge of prosecuting the Germans involved in the Auschwitz camp. It constituted the official version of the story of the alleged gassing of the Jews in that camp. Most probably it was used as a reference work by the inquirers-interrogators-torturers of "the Commandant of Auschwitz." All the names here mentioned are those of Jews.

Moreover we now see that Bernard Clarke, the first British torturer, was a Jew, The second British torturer, Major Draper (?), may also have been a Jew. The same for the two Americans: psychologist G.M. (Gustave Mahler) Gilbert and Colonel Harlan Amen. Finally, in Poland, Höss was faced with Polish Jews who treated him more or less the same way. When he wrote his "memoirs" it was under the supervision of instructing magistrate Jan Sehn, who was also probably a Jew.

Establishment historians dispute that Höss had been tortured and had confessed under duress. Since the publication of Rupert Butler's book in 1983, however, it is no longer possible for them to contest that. The Revisionists were right.

Since 1985 it is even less possible. In January-March 1985, the trial of Ernst Zündel, who was accused by a Jewish association and by the Crown of spreading Revisionist literature, took place in Toronto (Canada). Rudolf Vrba testified as a Crown witness. (He lives now in British Columbia). Affirmative and self assured as long as he answered the questions of the Crown, he suffered a spectacular rout when cross-examined by Ernst Zündel's lawyer, Doug Christie. For the first time since 1945 a Jewish witness to the alleged gassings in Auschwitz was asked to explain his affirmations and his figures. The result was so terrible for R. Vrba that finally the Crown itself gave a kind of coup de grace to its key witness. That unexpected event and some others (like the leading specialist of the Holocaust, Raul Hilberg, being caught red-handed in his lies) really made of the "Toronto Trial" the "Trial of the Nuremberg Trial."

The unintentional revelations of Rupert Butler in 1983 and unexpected revelations of the "Toronto Trial" in 1985 succeeded at last in showing entirely and clearly how the Auschwitz myth was fabricated from 1944 to 1947, to be exact from April 1944, when Rudolf Vrba and Alfred Wetzler are supposed to have escaped from Auschwitz to tell their story to the world up until April 1947, when Rudolf Höss was hanged after having supposedly told the same world his own story about Auschwitz.

It is remarkable that from beginning to end that story comes from essentially or perhaps even exclusively Jewish sources. Two Jewish liars (Vrba and Wetzler) from Slovakia convinced or seemed to have convinced other Jews from Hungary, Switzerland, United States, Great Britain, and Poland. This is not a conspiracy or a plot; it is the story of the birth of a religious belief: the myth of Auschwitz, center of the religion of the Holocaust.

The Journal for Historical Review

http://www.ihr.org/index.html

Winter 1986 Volume 7 page 389

«Ειρήνη ή συνθηκολόγηση;» - άρθρο του διοικητή της «Azov» Andriy Biletsky



O Andriy Biletsky είναι κορυφαίο στέλεχος των Ουκρανικών Εθνικοεπαναστατικών οργανώσεων ενώ σήμερα διοικεί τον στρατιωτικό σχηματισμό «Azov». Γεννήθηκε το 1979 στο Χάρκοβο και είναι γόνος πολεμικής οικογένειας των Κοζάκων με μεγάλη προσφορά στο παρελθόν για την αυτοδιάθεση του Ουκρανικού λαού. Έχει εξασκηθεί σε μεθόδους αυτοάμυνας και στο μποξ, ενώ όταν ήταν νεολαίος αρνήθηκε να συμμετάσχει στην κομμουνιστική νεολαία. Η ομάδα του υπήρξε από τις πρώτες που ύψωσαν την Ουκρανική σημαία σε σχολεία της τότε ΕΣΣΔ προκαλώντας ενθουσιασμό στην κοινή γνώμη. Σπούδασε ιστορία ενώ από νεαρή ηλικία έχει υποστεί αλλεπάλληλες διώξεις για την πολιτική του δραστηριότητα. 

Εναντιώθηκε στην αλλαγή πλεύσης του Ουκρανικού εθνικιστικού κινήματος και συσπείρωσε για τον λόγο αυτό τις ριζοσπαστικές φωνές σε μια νέα συμμαχία με στόχο να πρωταγωνιστήσει σε όλα τα επίπεδα. Έχει δεχτεί δολοφονική επίθεση από την οποία και κατάφερε να επιβιώσει παρόλο τα σημαντικά τραύματα τα οποία υπέστη ενώ πριν ελάχιστα χρόνια ήταν παράνομα προφυλακισμένος από το αντιουκρανικό ανελεύθερο καθεστώς Γιανουκόβιτς σε απομόνωση επί 28 μήνες στις διαβόητες ειδικές φυλακές υψίστης ασφαλείας της SBU στο Χάρκοβο, χωρίς να έχει λάβει χώρα η δίκη του όπου ας σημειωθεί, ότι ως γνήσιος αγωνιστής, ουδέποτε έκανε αίτηση αποφυλάκισης ... !


Την άνοιξη του 2014 ανέλαβε την «Azov» η οποία περιλαμβάνει μέλη των περισσοτέρων Ουκρανικών οργανώσεων (αυτόνομοι αλλά και συμμετέχοντες σε κόμματα)  καθώς και ξένους εθελοντές ανάμεσα τους και αρκετοί Ρωσικής καταγωγής. Οδήγησε τις Ουκρανικές δυνάμεις στην απελευθέρωση εδαφών της πατρίδας του και πήρε προαγωγή για τις πολύτιμες υπηρεσίες του στα πεδία των μαχών. Έλαβε μέρος ως ανεξάρτητος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2014 στην περιφέρεια του Κιέβου όπου και επιβραβεύτηκε από τον Ουκρανικό λαό με το 33,75% των ψήφων. 

Εναντιώνεται σε οποιαδήποτε - σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση Ποροσένκο - μελλοντική υποχώρηση στο μέτωπο και έχει αναλάβει το βάρος να προετοιμάσει τις δυνάμεις που έχει υπό τις διαταγές του για την επερχόμενη επίθεση των δυνάμεων της Μόσχας. Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ουκρανικές ιστοσελίδες και προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στις τάξεις των Συναγωνιστών μας.



«Ειρήνη ή συνθηκολόγηση;» - άρθρο του διοικητή της «Azov» Andriy Biletsky

Μετάφραση: Wolverine

"Τις τελευταίες ημέρες το κύριο μήνυμα των αρχών ήταν «είμαστε έτοιμοι για το οτιδήποτε αρκεί να σώσουμε τις ζωές των στρατιωτών μας». Σύμφωνα με την λογική των αρχών και της διοίκησης, «ο στρατιώτης δεν πρέπει να πολεμήσει και να πεθάνει». Ο στρατιώτης κατά την γνώμη τους, είναι χρήσιμος για την κατασκευή σπιτιών των στρατηγών, για να ρίχνει άσφαλτο στους χώρους παρέλασης πριν την άφιξη του προέδρου, για να βγάζει φωτογραφίες δίπλα στα οχήματα που κατέστρεψε πριν αρκετό καιρό, ή να παρελαύνει με όμορφες μπότες. Θέλουν να πουλήσουν γρηγορότερα ένα κομμάτι της πατρίδας για την οποία έδωσαν την ζωή τους χιλιάδες σύντροφοι μας. Θέλουν να επιστρέψουν γρήγορα στον στρατό «καρνάβαλο» επειδή είναι τόσο βολικό. Πίσω στην κατάσταση «ειρήνης» η οποία τους επιτρέπει να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται την πατρίδα. Και εγώ θα ευχόμουν οι φίλοι μου να παρέμεναν ζωντανοί, είναι πολύ δύσκολο για μένα οι άντρες μου να μένουν ανάπηροι. Γνωρίζω όμως την μοναδική αλήθεια: ο στρατός υπάρχει για να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ! Ο στρατιώτης υπάρχει για να μάχεται, και αν είναι αναγκαίο να πεθαίνει! Και ξέρω σίγουρα ότι ο στρατιώτης δεν θέλει να αφήσει οποιονδήποτε να χρησιμοποιεί το όνομα του ώστε να δικαιολογεί την δειλία και την προδοσία, παραδίδοντας την γη μας. Έτσι λοιπόν, «κύριοι» μην κρύβεστε πίσω από την πλάτη μας και προσπαθήστε να λέτε τα πράγματα με το όνομα τους: οι στρατιώτες είναι στρατιώτες, ο ηρωισμός είναι ηρωισμός, και εσείς είστε δειλοί!"

Ο διοικητής του τάγματος της «Azov», Andriy Biletsky


Capitan Cornelius Zelea Codreanu: όταν η θρησκευτική πίστη ενισχύει τον Ρουμανικό Φασισμό.



Ο Corneliu Zelea Codreanu (Κορνήλιος Ζέλεα Κοντρεάνου) υπήρξε το κυρίαρχο πρόσωπο του Ρουμανικού Εθνικισμού, ιδρυτής της «Λεγεώνας του Αρχάγγελου Μιχαήλ» ή «Σιδηράς Φρουράς» (‘Garda de Fier’). Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1899 και δολοφονήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1938. Ο Codreanu υπήρξε αφοσιωμένος μαχητής για το ρουμανικό έθνος, καθώς και αφοσιωμένος Χριστιανός. 

Η Λεγεώνα ανέπτυξε μια επαναστατική θεωρία επικεντρωμένη γύρω από την ορθόδοξη χριστιανική πνευματικότητα, την αγάπη για το έθνος, τη θυσία, την ιεραρχία και την προσωπική ευθύνη για την εξάλειψη της πολιτικής διαφθοράς και του καθαρισμού του έθνους. Ο Ρουμάνος θρησκειολόγος, λογοτέχνης και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, Mircea Eliade, είχε πει: «Εάν, όπως λέγεται, ο εθνικοσοσιαλισμός βασίζεται πάνω στο έθνος και ο φασισμός πάνω στο κράτος, τότε το κίνημα των Λεγεωνάριων έχει το δικαίωμα να αξιώνει να είναι ο μοναδικός χριστιανικός μυστικισμός που μπορεί να καθοδηγήσει τις ανθρώπινες κοινωνίες. Μία χριστιανική επανάσταση, μία πνευματική επανάσταση, ασκητική και ανδρεία που δεν έχει ιδωθεί ποτέ πριν στην ευρωπαϊκή ιστορία»



Ο Codreanu έλεγε χαρακτηριστικά «αυτή η χώρα πεθαίνει λόγω έλλειψης Ανδρών, όχι προγραμμάτων». Ο ιστορικός Eugene Weber είχε γράψει ότι «κανένα από τα άλλα εθνικιστικά κινήματα δεν ήταν τόσο λαϊκό». Τον Δεκέμβριο του 1937 η Λεγεώνα κατεβαίνει στις εκλογές με το όνομα «Όλα για την Πατρίδα» (Totul Pentru Ţară) και γίνεται η τρίτη δύναμη της χώρας. Τον Φεβρουάριο του 1938 ο βασιλιάς κλείνει την βουλή καταργεί το Σύνταγμα, απαγορεύει τα πολιτικά κόμματα και υποχρεώνει όλους να ανήκουν σε ένα κόμμα που το ονομάζει «Μέτωπο Εθνικής Ανανέωσης». 


για να κατεβάσετε το βιβλίο του Codreanu 
"Για τους Λεγεωνάριους μου" στον σύνδεσμο εδώ 

Λίγο αργότερα ο υπουργός δικαιοσύνης Καλινέσκου συλλαμβάνει τον Κοντρεάνου και στο δικαστήριο που ακολούθησε, καταδικάζεται σε 10 χρόνια φυλακή. Στις 29 Νοεμβρίου του 1938, μέσα στη νύχτα, ο Κοντρεάνου και 13 άλλοι Λεγεωνάριοι, μεταφέρονται από τη φυλακή σε ένα δάσος, όπου με τα χέρια δεμένα, στραγγαλίζονται και εν συνεχεία πυροβολούνται στο κεφάλι. Οι δολοφόνοι ρίχνουν στα πτώματά τους οξύ και τοποθετούν από πάνω τους επτά τόνους μπετόν. Η επίσημη εκδοχή που δίνεται για το θάνατό τους, ήταν πως σκοτώθηκαν «κατά την απόπειρά τους να δραπετεύσουν».


Ο τελικός στόχος δεν είναι η ζωή. Είναι η ανάσταση. Η ανάσταση των εθνών στο όνομα του Ιησού Χριστού του Σωτήρα. Η δημιουργία και ο πολιτισμός είναι μόνο τα μέσα - δεν είναι ο σκοπός της ανάστασης. Ο πολιτισμός είναι ο καρπός του ταλέντου, που ο Θεός εμφύτευσε στο έθνος μας και για τον οποίον είμαστε υπεύθυνοι. Θα έρθει μια εποχή που όλα τα έθνη του κόσμου θα σηκωθούν από τους νεκρούς με όλους τους νεκρούς τους, με όλους τους βασιλείς τους και τους αυτοκράτορές τους. Κάθε έθνος έχει τη θέση του μπροστά στο θρόνο του Θεού, Αυτή την έσχατη στιγμή, η "ανάσταση εκ των νεκρών" είναι ο υψηλότερος και πιο μεγαλειώδης στόχος για τον οποίο ένα έθνος μπορεί να αγωνιστεί. Το έθνος είναι επομένως μια οντότητα που ζει ακόμη και πέρα ​​από αυτή τη γη. Τα έθνη είναι πραγματικότητες επίσης και στον άλλο κόσμο, όχι μόνο σε αυτόν. Σε εμάς τους Ρουμάνους, στο έθνος μας, όπως και σε κάθε έθνος στον κόσμο, ο Θεός έχει αναθέσει μια συγκεκριμένη αποστολή. Ο Θεός μας έχει δώσει ένα ιστορικό πεπρωμένο. Ο πρώτος νόμος που κάθε έθνος πρέπει να τηρήσει είναι για την επίτευξη του πεπρωμένου του, για την εκπλήρωση της αποστολής που του έχει ανατεθεί.

Δεν θυμόμαστε τον λαό μας - κατά τη διάρκεια της θλιμμένης αλλά περήφανης ρουμανικής ιστορίας μας - μια εποχή που να ανέχεται τον χλευασμό. Τα χωράφια μας είναι γεμάτα από νεκρούς, αλλά όχι από δειλούς. Σήμερα είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι με συνείδηση ​​των δικαιωμάτων μας. Δούλοι δεν είμαστε και ούτε ποτέ ήμασταν. Δεχόμαστε το θάνατο, αλλά όχι την ταπείνωση. Να είστε βέβαιοι, μας έχει μείνει επαρκή ηθική δύναμη για να βρούμε μια έντιμη έξοδο από μια ζωή που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε χωρίς τιμή και αξιοπρέπεια.

Έχουμε τον πιο τρομερό δυναμίτη, το πιο εξελιγμένο όπλο του πολέμου, πιο ισχυρό από τα τανκς και τα πολυβόλα: είναι οι δικές μας στάχτες!

Η προσευχή είναι καθοριστικό στοιχείο για τη νίκη. Οι πόλεμοι κερδίζονται από εκείνους που έχουν καταφέρει να προσελκύσουν από αλλού, από τους ουρανούς, μυστηριώδεις δυνάμεις του αόρατου κόσμου και να εξασφαλίσουν την υποστήριξή τους. Αυτές οι μυστηριώδεις δυνάμεις είναι οι ψυχές των νεκρών, οι ψυχές των προγόνων μας, που κάποτε, σαν κι εμάς, πέθαναν για την υπεράσπιση αυτής της γης και εξακολουθούν να συνδέονται σήμερα με αυτή με τη μνήμη της ζωής τους και μέσα από εμάς, τους γιους τους, τους εγγονούς τους, τους δισέγγονούς τους. Αλλά, πάνω από τις ψυχές των νεκρών, υπάρχει ο Θεός. Όταν αυτές οι δυνάμεις ελκυθούν, γίνονται σημαντική δύναμη, μας υπερασπίζονται, μας δίνουν κουράγιο, θέληση, όλα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη νίκη και που μας κάνουν να κερδίζουμε. Φέρνουν πανικό και τρόμο στους εχθρούς, παραλύουν τη δραστηριότητά τους. Σε τελευταία ανάλυση, οι νίκες δεν εξαρτώνται μόνο από την υλική προετοιμασία, από τις υλικές δυνάμεις των εμπολέμων, αλλά από την δύναμή να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των πνευματικών δυνάμεων. Η δικαιοσύνη και η ηθική των δράσεων και η ένθερμη, επίμονος πρόσκλησή τους υπό τη μορφή ιεροτελεστίας και η συλλογική προσευχή προσελκύουν τέτοιες δυνάμεις.

Αν ο χριστιανικός μυστικισμός και ο στόχος του, η έκσταση, είναι η επαφή του ανθρώπου με τον Θεό μέσα από ένα άλμα από την ανθρώπινη φύση στη θεϊκή φύση, ο εθνικός μυστικισμός δεν είναι τίποτα άλλο από την επαφή του ανθρώπου και του πλήθους με την ψυχή της φυλής του μέσα από το άλμα που αυτές οι δυνάμεις κάνουν από τον κόσμο των προσωπικών και υλικών συμφερόντων στον εξωτερικό κόσμο της φυλής. Όχι μέσα από το μυαλό τους, αφού αυτό ο καθένας μπορεί να το κάνει, αλλά ζώντας με την ψυχή τους.

Πολέμησε γενναία για την πίστη. Απόφυγε τις σαρκικές απολαύσεις που σκοτώνουν την ψυχή. Μην καταστρέφεις τον ήρωα που είναι μέσα σου.

Αυτός ο ήρωας, αυτός ο Λεγεωνάριος της ανδρείας, με τις δυνάμεις του Θεού εμφυτευμένες στην ψυχή του, θα οδηγήσει την πατρίδα μας στο δρόμο της δόξας της.

Οι Λεγεωνάριοι έχουν κληθεί από τον Θεό να ηχήσουν την σάλπιγγα για την ανάσταση της Ρουμανίας μετά από αιώνες σκότους και καταπίεσης. 









Η εφόρμηση του Αετού: συμπεράσματα από την ομιλία του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου.


του Πρωτεσίλαου

Το σημαντικό γεγονός των τελευταίων ημερών δεν είναι άλλο από την παρουσία του Περίανδρου στην πόλη της Λάρισας. Μια ομιλία κόλαφος, πραγματικός καταπέλτης στο πρόσωπο των πολιτικών απατεώνων της άκρας δεξιάς. Μιας άκρας δεξιάς συστημικής, ωφελιμιστικής, παρηκμασμένης μέχρι με το μεδούλι που την βρίσκει κάποιος από το πολιτικό vertigo να κείτεται ζαλισμένη στο πεζοδρόμιο της εξουσίας, παραμορφωμένη από το κρατικό χρήμα και ανίκανη να αντιδράσει. Προσμένει  το αναπόφευκτο, τον ακονισμένο πέλεκυ της «δικαιοσύνης» και της «αντιτρομοκρατικής» να της πέσει στο κεφάλι ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται με την γραβάτα στο λαιμό και την κοινοβουλευτική επερώτηση στο χέρι. Μια αστική «δικαιοσύνη» και μια υπηρεσία ασφαλείας αντιλαϊκή που όμως όσο και αν είναι απίστευτο την εμπιστεύονται πλήρως τα κορυφαία στελέχη της ακροδεξιάς και όλοι οι βουλευτές της όπως έχουν δηλώσει άλλωστε και οι ίδιοι μπροστά στις κάμερες των μέσων μαζικής εξαπάτησης …




Ο τραγέλαφος της ακροδεξιάς δεν μειώνει στο ελάχιστο όμως την σημασία της ομιλίας που έλαβε μέρος στις 22.03 στον Θεσσαλικό κάμπο. Αλήθειες πικρές, απολύτως αναγκαίες, ένας δυναμικός λόγος που ξύπνησε συνειδήσεις και τσάκισε τις φήμες, τους ψίθυρους και τα ψέματα ετών. Ο Περίανδρος προχώρησε μεταξύ άλλων και σε μια πολιτική πρόταση ξεκάθαρη αν και ο χρόνος μιας σύντομης ομιλίας δεν είναι ποτέ αρκετός για να είναι πλήρως ολοκληρωμένη. Τα γεγονότα όμως που εξιστόρησε είναι η καλύτερη απάντηση στους κοινούς συκοφάντες και στους κρετίνους που νόμιζαν ότι χιλιάδες Συναγωνιστές θα σιωπήσουν μπροστά στην καπηλεία των Ιδεών. Μίλησε αυτός και μέσα από αυτόν μίλησαν ταυτόχρονα και χιλιάδες άλλοι που δεν ανέχονται την κυριαρχία του ψέματος και του φτηνού καιροσκοπισμού. Είναι αλήθεια ότι αυτός ο κεραυνοβόλος λόγος έκανε πολλούς να ξυπνήσουν από τον λήθαργο τους και να συνειδητοποιήσουν ότι ήρθε ο καιρός να αναλάβουν τις ευθύνες τους όλοι αλλά και ο καθένας ξεχωριστά.

Οι ακροδεξιοί υπερασπιστές της δημοκρατίας με τις τσέπες να βαραίνουν από τους βουλευτικούς μισθούς δεν κατάφεραν παρόλο τον πρόσφατο άθλιο τραμπουκισμό στον Μελιγαλά - όπου έσπευσαν μεταξύ άλλων να προσβάλλουν και τους νεκρούς από την μάχη του ’44 μόνο και μόνο για την κομματική τους ισχύ - να αποτρέψουν μια απάντηση που έπρεπε να έχει ειπωθεί εδώ και χρόνια. Δεν είχαν καν την ελάχιστη πιθανότητα να σταματήσουν την προβολή της αλήθειας. Ο Περίανδρος παρόλο το κλίμα που έφτιαξε η «ακροδεξιά» για το πρόσωπο του όλα αυτά τα χρόνια και η λάσπη των κίτρινων φυλλάδων της εξουσίας που επί σειρά ετών τον συκοφάντησαν και τον υπομόνευσαν τόλμησε αυτό που κάποιοι άλλοι μόνο ψιθύριζαν από τις μεταξύ τους ιδιωτικές συζητήσεις μέχρι ακόμη και στους διαδρόμους του ίδιου του κόμματος που δείχνει να μεταλλάσσεται ταχύτατα σε έναν αντικατοπτρισμό του Κ.Κ.Ε. όσον αφορά την κομματική του «γραμμή» και την εσωτερική αυθαιρεσία. 

Το συμπέρασμα όλων είναι ότι δεν πάει άλλο με την καρικατούρα του «εθνικισμού» και τους κομματικούς παλιάτσους που στο όνομα του Ελληνισμού βρωμίζουν ιδέες πρόσωπα και παραδόσεις. Θέλει δύναμη πραγματικά για να εμφανιστείς μόνος και να μιλήσεις χωρίς παραμορφωτικούς φακούς για τα άσχημα και τα τερτίπια μιας «φάσης» που διέσυρε χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες. Και αυτός ο άνθρωπος με τον χειμαρρώδη λόγο άνοιξε την πιο μεγάλη οπή στον κομματικό τοίχο του εγχώριου πολιτικαντισμού. Αυτός ο λόγος της Λαρίσης θα καταγραφεί στην ιστορία ως ένα κομβικό σημείο της αυτόνομης κινηματικής δράσης που ξέρει να προχωρεί και σε αυτοκριτική αλλά και να ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι μια για πάντα. Άλλωστε τα σημαντικά δεν είναι αυτά που έδειξε η κάμερα στην πόλη της Λάρισας. Είναι όλα αυτά που ειπώθηκαν αμέσως μετά μεταξύ ανθρώπων με κοινές ιδέες και κοινή ΠΙΣΤΗ στον Αγώνα για την υπεράσπιση του αυτονόητου. Ποιο είναι αυτό; Ότι ο καθένας από εμάς πέρα από μικρότητες και εγωισμούς οφείλει να δώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, να προχωρήσει στην αυτοργάνωση και να θωρακιστεί εσωτερικά και εξωτερικά για τους δύσκολους καιρούς που έρχονται στο μέλλον. 

Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας Σύντροφοι και Συντρόφισσες. Τα τείχη σε αυτή την Έρημη Χώρα δεν έπεσαν μόλις χτες αλλά εδώ και δεκαετίες. Και η κάθε απόρθητη Ψυχή είναι ένα φρούριο ολάκερο μόνο του που πρέπει να αντέξει την Σήψη και την Καταστροφή γιατί τίποτα άλλο δεν μας έχει μείνει σε τούτους τους καιρούς παρά η ίδια μας η προσωπικότητα και η Υπεράσπιση των Αξιών που ενίσχυσαν τους προγόνους μας και θα δώσουν νόημα ζωής και στους απογόνους μας. Γιατί όταν τα ερπετά της Σιών και τα  τσιράκια τους θα σπεύσουν να στήσουν τα πολεμικά τους λάβαρα ακόμη και δίπλα στην καρδιά μας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι Εμείς θα είμαστε και πάλι αυτοί που θα αδράξουμε το ξίφος της επιβίωσης για να υπερασπιστούμε την Πατρώα Γη. Τώρα είναι ο καιρός για Συναγερμό και συσπείρωση σήμερα που τα φώτα των διωκτών μας πέφτουν πάνω μας προσομοιάζοντας  μας όπως το θήραμα στο σκόπευτρο του θηρευτή. Είναι στο χέρι μας να αποτρέψουμε την απώλεια και να ανταποδώσουμε το χτύπημα μέσα από την Αυτόνομη πολυπρόσωπη παρουσία μας μέσα σε κάθε κύτταρο της κοινωνίας κάθε στιγμή ρίχνοντας άμμο στα γρανάζια του συστήματος με κάθε τρόπο, λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα.

Πρέπει μεταξύ άλλων να υπερασπιστούμε και εκείνους τους πιτσιρικάδες που έπεσαν στα δίχτυα της ακροδεξιάς πλανεμένοι από τα βρωμερά χείλη της κομματικής λασπολογίας και σήμερα βρίσκονται μόνοι στις φυλακές ξεχασμένοι από τους περισσότερους. Η ίδια τους η ηγεσία δεν ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για αυτούς και για αυτό άλλωστε σιωπά επιδεικτικά για δεκάδες εξ αυτών ενώ δεν τους μνημονεύει ποτέ και πουθενά. Και αν ακόμη έκαναν το λάθος να στρατευτούν πίσω από δειλούς ηγέτες που ξέχασαν γρήγορα τα λόγια του Mussolini και οδηγήθηκαν προσχεδιασμένα στο Βατερλό που τους ετοίμασε η ίδια η κομματική γραμμή σήμερα οφείλουμε να τους σταθούμε αλληλέγγυοι. Σύντομα η ιστορία θα καταγράψει τους βέβηλους καιροσκόπους και θα αποδείξει ότι όλοι όσοι παραμείναμε μακριά από το εκλογικό γαϊτανάκι όχι μόνο μείναμε πιστοί στην Αντιδημοκρατική μας Σκέψη αλλά δεν λερώσαμε τα χέρια μας με ψηφοδέλτια, βρώμικα λεφτά και σε χειραψίες με παρενδυτικές προσωπικότητες της lifestyle εξουσίας. 

Σύντομα θα αποδειχτεί πόσο δίκιο είχαμε όταν αρνούμασταν επί χρόνια να συμβιβαστούμε και να υπογράψουμε την ελάχιστη δήλωση μετανοίας ή να φορέσουμε την γραβάτα του παρλιαμενταρισμού. Και τότε όταν όλα θα δείχνουν ένα καπνισμένο πεδίο μάχης ΕΜΕΙΣ θα είμαστε και πάλι στις θέσεις μας ΠΙΣΤΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ και θα γίνουν με μιας μπροστά στα μάτια μας ένας σωρός από στάχτη τα κομματικά βιβλιάρια, τα κομματικά συνθήματα, οι κομματικές υποσχέσεις, οι στείρες ομιλίες του κομματάρχη και όποιων άλλων προσκύνησαν τον δημοκρατικό μαμμωνά με αντάλλαγμα την πρόσκαιρη καλοπέραση στα περιστύλια της βουλής που είναι μια ακόμη ουλή στην καρδιά του Ελληνισμού. Κιότεψαν αυτοί που ούρλιαζαν «εναντίον όλων» να υπερασπιστούν τα ίδια τους τα άρθρα, τις ιδέες και τις πράξεις τους και καλύφτηκαν με μιας πίσω από το γρανιτένιο περιστύλιο της δημ(ι)οκρατίας νομίζοντας ότι θα βγουν ζωντανοί από το κυνήγι των Ερινυών. Και ανίκανοι όπως είναι, δυσκίνητοι από το λίπος της αστικής δημοκρατίας, δειλοί σε όλα τους, έκαναν να αποφύγουν το μοιραίο αλλά σωριάστηκαν στα σκαλοπάτια της εξουσίας και εκεί όπως έπεσαν δεν τόλμησαν να σηκωθούν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους αλλά άβουλοι και μικροί συνάμα σιώπησαν. Ακόμη και εκείνη την στιγμή έσπευσαν να αποδεχτούν με μιας τις εντολές του συστήματος καταδικάζοντας - ακόμη και μετά την πρόσκαιρη αποφυλάκιση τους - την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας να τους μένει, δέχτηκαν να τους πατήσουν και πάλι οι αχυράνθρωποι του συστήματος και να τους ξεφτιλίσουν αφού πρώτα έριξαν πάνω τους τα περιστύλια της δημοκρατίας πίσω από τα οποία είχαν τάχα βρεί ένα πρόσκαιρο καταφύγιο.

Ας μην χαίρονται όμως οι ιδεολογικοί μας εχθροί. Η 20η Απριλίου σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με λιποτάκτες ηγετίσκους και να επισκιάσει στο ελάχιστο την Μνήμη των Εθνικοσοσιαλιστών γιατί γνωρίζουν τόσο οι «φίλοι» όσο και οι φανατικοί μας αντίπαλοι ότι ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι ΦΩΣ και καμιά σχέση δεν έχει με υπάρξεις που υπήρξαν δηλωσίες και όργανα χειραγώγησης στα χέρια του συστήματος. Ότι και να κάνουν οι εξουσιαστές σήμερα Χιλιάδες Νέοι και Νέες γνωρίζουν καλά πλέον ότι το Μελανοπόρφυρο Λάβαρο μας δεν θα υποσταλεί ποτέ όσοι και αν οι κομματικοί παλιάτσοι θα σκούζουν αύριο και θα απολογούνται σεβόμενοι πάντα την δημοκρατία (...) είτε εκτός είτε εντός των ανακριτικών αιθουσών. Κανένα σκηνοθετημένο επεισόδιο του δικαστικού συστήματος δεν είναι ικανό να καθυποτάξει το πνεύμα μας σήμερα αύριο και για πάντα.


Ζήτω ο Ελληνικός Εθνικοσοσιαλισμός!





"Άρξατε Πυρ!" Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος 15.04.1997




Ο διαχρονικός ραγιαδισμός της ελληνικής αντιφασιστικής «ακροδεξιάς»: από τις στρατιωτικές δομές του ΝΑΤΟ στα σαλόνια του Πούτιν.


του Wolverine

Η σύγχρονη καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν είναι για πολλούς Ευρωπαίους «εθνικιστές» η σύγχρονη Ιερουσαλήμ. Θέλουν να πιστεύουν ότι η Ρωσική Ομοσπονδία είναι ένας «άγιος τόπος» όπου η Σιωνιστική πλουτοκρατική εξουσία (Mikhail Fridman, Moshe Kantor, Leonid Nevzlin, Gabriel Mirilashvili, Lev Leviev, Alexander Levin, Boris Abramovich Berezovsky, Vladimir Groisman, Igor Komoloisky, Boris Shpigel, Viktor Vekselberg, Roman Abramovich) και η διεφθαρμένη μαυροφορεμένη ιουδαιοχριστιανική ηγεσία του πατριαρχείου Μόσχας - το οποίο και καθοδηγείται πλήρως από την FSB - συμπυκνώνουν όλα εκείνα τα συστατικά που παραπέμπουν στην υπεράσπιση της Ευρωπαϊκής ταυτότητας (…) Διπλή η όψη της αυταπάτης αγαπητοί αναγνώστες, διπλή όμως και η ευφυής διπλωματία των ακολούθων και υποστηρικτών του Ιουδαίου εκ μητρός Πούτιν. Τεράστια όμως και η απογοήτευση για όσους μπορούν να δουν πίσω από τις παρωπίδες εκτός και αν θέλουν να πιστεύουν στα παραμύθια της ντόπιας «εθνικοφροσύνης» η οποία εξυπηρέτησε τα Αμερικανοσιωνιστικά σχέδια πριν δεκαετίες και σήμερα άλλαξε αφεντικό για τα ρούβλια ενώ παράλληλα τρέχει να προβάλλει τα ψέμματα των Σιωνιστών του Κρεμλίνου. 



Μόσχα 2015 ...



Δολοφονίες, πολυετείς καθείρξεις, διώξεις και απαγωγές είναι η σημερινή πολιτική του Κρεμλίνου απέναντι στους Ριζοσπάστες Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές. Βρίσκονται κατά χιλιάδες στις κρατικές φυλακές και μάλιστα σε άθλιες συνθήκες (πληροφορίες κάνουν λόγο για 27.000 φυλακισμένους Συναγωνιστές!) και διώκονται ανηλεώς επειδή δεν υποκύπτουν στην εξουσία των ολιγαρχών της Μόσχας. Τελευταίο παράδειγμα η δίωξη των Alexander Potkin και Dmitry Dyomushkin οι οποίοι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην επεκτατική πολιτική ενάντια στον Ουκρανικό λαό και στα σχέδια του Κρεμλίνου. 



Μετά την καταδικαστική απόφαση: "Η συνείδηση μας είναι υπεράνω της απόφασης σας, ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ"

Η απαγόρευση συμβόλων και η πολεμική ενάντια στην συγγραφή βιβλίων, η αύξηση του κόστους στα βασικά είδη διατροφής και στα μέσα μεταφοράς, η πλήρης αδιαφορία για την υπογεννητικότητα και η εξάπλωση της εγκληματικότητας λόγω των εισβολέων, η αύξηση των θανάτων στα νοσοκομεία και η παραμέληση του βιομηχανικού/αγροτικού τομέα είναι μόνο μερικές από τις «επιτυχίες» του Ρωσικού καπιταλισμού. Παρόλη την κερδοφορία από τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο ελάχιστα έσοδα καταλήγουν στους Ρώσους πολίτες ενώ το καθεστώς για την τρομοκράτηση του πληθυσμού χρησιμοποιεί ασιάτες μισθοφόρους τόσο στις πολεμικές συρράξεις όσο και στις εσωτερικές συγκρούσεις όπου πάντα η αστυνομία του Πούτιν «τρέχει» να προστατεύσει τους «αντιφασίστες» και ξένους έποικους από την οργή του Λαού που βλέπει την χώρα του να μετατρέπεται σε ένα τεράστιο σύγχρονο «Γκουλάνγκ». 

Και δεν έχουν καθόλου άδικο αφού βλέπουν τον πρόεδρο Βλαδίμηρο να πουλάει την γη τους στους Κινέζους πλουτοκράτες κομμουνιστές (τεράστιες εκτάσεις στην Σιβηρία και αλλού) ενώ την ίδια στιγμή παίζει το «πυρηνικό» χαρτί για να τονώσει το πατριωτικό συναίσθημα της Ρωσικής αστικής δεξιάς. Όλα αυτά είναι φυσικά ψιλά γράμματα για τους Έλληνες «Εθνικιστές» οι οποίοι προτάσσουν το φαντασιακό εδώ και πολλές δεκαετίες και αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Αρνούνται να δουν το γεγονός ότι η Ρωσία σε μια νύχτα άλλαξε αφεντικά και από το πολιτικό γραφείο του κομμουνιστικού κόμματος η εξουσία μεταφέρθηκε με το κιπά στο κεφάλι στα πολυτελή γραφεία των ολιγαρχών και την ιδιοκτητών των ΜΜΕ. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία υπάρχει μια γεωπολιτική αντιπαράθεση εντός του καπιταλιστικού στρατοπέδου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οφείλουμε να σιωπήσουμε ως Εθνικοσοσιαλιστές της «Τρίτης Θέσης» απέναντι στην πολιτική της Μόσχας η οποία χρησιμοποιεί τα αστικά «ακροδεξιά» κόμματα αλλά και την εθνομηδενιστική αριστερά που προβάλλουν μαζί τον χυδαίο αντιφασισμό μόνο και μόνο για την προώθηση των συμφερόντων της όποιας επιχειρηματικότητας δηλαδή την ενίσχυση του Σιωνιστικού κεφαλαίου της Μόσχας. 

Η επιλογή του καλύτερου «νταβατζή» για την Πατρίδα δεν είναι σε καμιά περίπτωση εθνική «ευθύνη» ενώ η πλήρης ανοχή και σιωπή εκ μέρους της ελληνικής «ακροδεξιάς» σχετικά με την σημερινή τραγική κατάσταση της Λευκής Ρωσίας μας κάνει να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα ρούβλια για άλλη μια φορά προσπαθούν να υπερνικήσουν τις ιδέες. Το μόνο που αλλάζει σήμερα είναι ότι στην Ελλάδα οι νεροκουβαλητές των Μοσχοβιτών δεν είναι αυτοί που περιφέρουν κατά καιρούς τα λείψανα  του Στάλιν στο Περισσό αλλά οι «ακροδεξιοί» χυδαίοι φανφαρόνοι που μιλάνε για Ελληνισμό αλλά δεν έχουν πρόβλημα να τον ξεπουλήσουν σε ελάχιστο χρόνο κάτω από τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού. 



Την 9η Μαρτίου του 2014 οπαδοί του κόμματος Rodina στην Αγία Πετρούπολη εκδήλωσαν την δημόσια υποστήριξη τους στις μονάδες καταστολής Berkut οι οποίες και αιματοκύλισαν την Ουκρανία και σκότωσαν δεκάδες διαδηλωτές. Οι ίδιοι διοργάνωσαν το συνέδριο στις 22.03.15 στην ίδια πόλη ...

Στις 22.03 στην Αγία Πετρούπολη έλαβε μέρος ένα συνέδριο «ακροδεξιών» κομμάτων με την ευγενική χορηγία της FSB διαδόχου της KGB. Σχετική εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το εν λόγω συνέδριο χαρακτηρίστηκε επίσημα ως «συντηρητικό» και διοργανώθηκε από το κόμμα Rodina το οποίο σήμερα στηρίζει την πολιτική του Πούτιν αφού κορυφαία στελέχη του στο παρελθόν ανταμείφτηκαν με καρέκλες υπουργείων για την αλλαγή πλεύσης. Ελάχιστα όμως κόμματα και κινήσεις από το σύνολο της «ακροδεξιάς» έλαβαν μέρος σύμφωνα με όσα γράφουν Ρώσοι σύντροφοι στο διαδίκτυο  συγκεκριμένα 11 μόλις από τα 90 συνολικά που έχουν ομαδοποιηθεί  στην ίδια πολιτική τάση. 

Να σημειωθεί ότι η «Χρυσή Αυγή» δεν έλαβε μέρος επίσημα ως κόμμα όπως θα περίμενε κάποιος αλλά εκπροσωπήθηκε από τους παχυλά αμειβόμενους ευρωβουλευτές Συναδικό και Επιτήδειο (πρώην αξιωματικούς του Ε.Σ. ο ένας εξ αυτών μάλιστα με πολύχρονη υπηρεσία στο Αμερικανοσιωνιστικό ΝΑΤΟ και στους μηχανισμούς επιβολής της ευρωπαϊκής στρατοχωροφυλακής σε περίοδο κρίσης …) αυτό το γεγονός υπήρξε άραγε δείγμα της εσωκομματικής διαφωνίας για το ταξίδι στην Αγία Πετρούπολη ή κάποια τακτική επιλογή του κόμματος; Οι ίδιοι μόνο μπορούν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Άλλωστε η Ρωσία υπήρξε και στο παρελθόν «δύσκολος» προορισμός για την ηγεσία του κόμματος λόγω της στάσης του Μιχαλολιάκου… 

Στο ίδιο συνέδριο δίπλα στους εκπροσώπους του Ελληνικού «λαϊκού εθνικισμού» παρευρέθηκαν Ιταλοί Τροτσκιστές αντιφασίστες που εκπροσωπούν μια γκρούπα της Ιταλικής «πατριωτικής αριστεράς» και στελέχη της «κυβέρνησης» των αυτονομιστών που έχουν διχοτομήσει την Ουκρανία και έχουν βομβαρδίσει την ελληνική ομογένεια στην Μαριούπολη ενώ συμπαρατάσσονται σήμερα με την σειρά τους στο πλευρό των Ισλαμιστών Τσετσένων μισθοφόρων που ακρωτηριάζουν αιχμαλώτους και βιάζουν αμάχους για τα συμφέροντα του Πούτιν.




Ας δούμε όμως πως περιγράφουν το γεγονός Ρώσοι Σύντροφοι στο Ουκρανικό ιστολόγιο Ukrainian Crusade και σε πρόσφατο άρθρο του οποίου και μπορείτε να διαβάσετε την αποκλειστική μετάφραση παρακάτω:

Μετάφραση: Wolverine

"Ρωσικό Συντηρητικό Φόρουμ

«Είναι σημαντικό να διαφυλάξουμε το σύνολο της Ρωσικής νεολαίας από το ιό του Εθνικισμού»

- Βλαδίμηρος Πούτιν



«’Όποιος ισχυρίζεται ότι η Ρωσία ανήκει στους Ρώσους, είναι ή ηλίθιος ή προβοκάτορας, η Ρωσία είναι μια πολυπολιτισμική, πολυεθνική χώρα»

- Βλαδίμηρος Πούτιν



Οι περισσότερες Ευρωπαϊκές εθνικιστικές οργανώσεις αρνήθηκαν να λάβουν μέρος στο «Ρωσικό Συντηρητικό Φόρουμ» το οποίο ανακοινώθηκε από τους υποστηρικτές του Πούτιν και τα μέλη του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία». Υπενθυμίζουμε ότι η διεθνής συνάντηση των Εθνικιστών έλαβε μέρος στην Αγία Πετρούπολη πριν λίγες ημέρες. 

Οι οργανωτές δεν έκρυψαν το γεγονός ότι η φιλική προσέγγιση προς την αντί - Ουκρανική πολιτική του Πούτιν ήταν προϋπόθεση για τους συμμετέχοντες του συνεδρίου. Ως αποτέλεσμα μόνο 11 από τις 90 Εθνικιστικές Ευρωπαϊκές οργανώσεις  επισκέφτηκαν το συνέδριο. 

Ακόμη και το Γαλλικό «Εθνικό Μέτωπο», γνωστοί ως οι «οπαδοί του Πούτιν», υποστηρικτές των Ρωσικών συμφερόντων στην Ευρώπη, και οι οποίοι έχουν λάβει τεράστιες πιστώσεις από τις Ρωσικές τράπεζες δεν παρακολούθησαν το γεγονός. Το Ελληνικό Εθνικιστικό κόμμα «Χρυσή Αυγή» αρνήθηκε την επίσημη επίσκεψη του συνεδρίου (αν και μέλη της οργάνωσης επισκέφτηκαν το συνέδριο) το ίδιο με τους υποστηρικτές του Αυστριακού «Κόμματος της Ελευθερίας». 

Η Ρωσική Εθνικιστική οργάνωση «Ρώσοι» , το ίδιο όπως και οι περισσότερες Εθνικιστικές οργανώσεις αρνήθηκαν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση, και προχώρησαν σε μια ανακοίνωση προς τους Ευρωπαίους συνεργάτες τους με την υπενθύμιση για την αναξιοπιστία της υποστήριξης προς τον Πούτιν και την κυβέρνηση του που είναι αντίθετη στον Ευρωπαϊκό Εθνικισμό.

Ρωσικός Τομέας